Płonąca wiolonczela

[Robert Witold Gorzkowski]

Powoli w rozumie na skraju łoża siadam
na ziemi stawiam nóżkę jej korpus w rękach drży
miękką białą chustkę na czterech strunach składam
wznoszący się do góry w pionowy wcieram gryf.

Dźwięki gorejące spod włosia wydobywam
mój smyczek mocno ciśnie rezonans w głębi gra
ostro przeskakuje pomiędzy snem a jawą
w utworze patetycznym ukrywam schyłek dnia.

Zagłębiam się w muzyce bukiety tonów niosą
sunę demonicznie opuszki palców płoną
w rozkwicie pełnym żaru znika cień ze ściany
przedwieczną ścigam żądzą szatański palę zwid.

Cisnę wiolin kształty niech głos chóralny niesie
rozchyla swoje efy i słyszę głośny syk
chłonie moją furię instrument swój naprężam
podniebną czując rozkosz fallicznych myśli wstyd.

Nieznana to materia głos anielski niesie
smyczek mocno natarł aż korpus z żądzy płonie
w szale się naprężył i skurczył w końcu frazy
tępy ruch rozluźnił i przeciął strumień zdarzeń.

Rozkosz popłynęła otwarły się niebiosa
ciepło ocuciło po dłoniach płynie rosa
garniesz się do dźwięków przesłodka każda chwila
Kurtyna otuliła - gala wyciszyła.

 

 

Edytowane 8 godzin temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Lubię wiersze o muzyce. Twój jest świetny, a ten płonący z żądzy korpus i płynąca z niego rozkosz nasuwa niekoniecznie muzyczne skojarzenia. To musiała być prześliczna wiolonczelistka, która takie dźwięki wydobywała:). Pozdrawiam 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Marek.zak1 dziękuję 

[huzarc]

@Robert Witold Gorzkowski Pięknie wybrzmiały w tym wierszu słowa ożenione z poezją, która jest muzyką bez dźwięku.

[Rafael Marius]

@Robert Witold Gorzkowski

 

Grasz ma wiolonczeli?

 

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)

[MIROSŁAW C.]

@Robert Witold Gorzkowski

"Wiolonczela... Potrafi się dobrać do najczulszych strun w człowieku. Jakby to, co najgłębsze, nieodgadnione, kryło się w dźwiękach." – Wiesław Myśliwski.

 

Pozdrawiam. 

[violetta]

Wiolonczelistką jestem ja:)

[KOBIETA]

@Robert Witold Gorzkowski

 

Przyciągnął mnie tytuł:) bardzo mi się podoba:) 

 

wiersz również:) 

 

[Berenika97]

@Robert Witold Gorzkowski

W Twoim pięknym wierszu sposób trzymania instrumentu jest bardzo ważny - wiolonczela stawiana jest między nogami, opiera się o ciało gracza, co czyni metaforę bezpośrednią i cielesną.

"Rozchyla swoje efy" - efy to charakterystyczne otwory rezonansowe, ale w kontekście wiolonczeli między nogami, to jest niezwykle wymowne.

To bardzo zmysłowy wiersz, gdzie sama pozycja gry staje się częścią metafory erotycznej.  Rewelacyjnie połączyłeś erotykę z muzyką. To jest moje subiektywne odczucie. :)))