Odurzenie

[Robert Witold Gorzkowski]

 

A piękno to leży przed nami i kusi
stół z ostrygami ośmiornic wypustki
i mule skąpane w szampańskim akwenie
aż sos taki słodki po piersiach popłynie.

W szaleńczej ekstazie turlać się chcemy
z ust zasysania przez zęby chłoniemy
odurzam się winą i w winie się kąpię
w porannych promieniach po stole pobłądzę.

W chmurnym obłoku do bólu dojdziemy
w tajemnych oparach w amoku płoniemy
tak płynnie tak słodko i głębiej i mocniej
i cisnąć językiem twe trzewia przewrotnie.

Odkrywam niebiosa i widok twój chłonę
zagłębiam w uczuciu i w skurczu tym płonę
tak czystym przejrzystym a w środku rozkwitłym
jak diabłów głaskanie po ciałach aktywnych.

I rwać łańcuch z szyi i ciało mu oddać
by żądza przybrała zbawienny kres rozkosz
i siostrę na koniec anielską zobaczyć
co mnie
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
lewatywą przywróci do pracy.

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Melodyjny wiersz, masz zdolności do wyniosłości:)

[Robert Witold Gorzkowski]

@violetta dziękuję 

[Leszczym]

@Robert Witold Gorzkowski :)))) Ekstra !!

[Robert Witold Gorzkowski]

@Leszczym dziękuję

[KOBIETA]

@Robert Witold Gorzkowski

 

:) odurzenie i otrzeźwienie 

 

świetny wiersz !!! :) 

 

[Marek.zak1]

Lubię takie przewrotności. szaleństwo uczty, nadprzestrzeń uniesień i nagle twarde lądowanie, jak u Witkacego w 622 Upadkach Bunga.  Zainspirowany tym niesamowitym wierszem napisałem miniaturę będącą jego odpryskiem. Pozdrawiam . 

[Berenika97]

@Robert Witold Gorzkowski Podoba mi się ta gęstość obrazów i odwaga w języku. Wiersz rozpędza się jak lawina - świetnie operujesz narastającym rytmem. Końcówka zaskakuje i rozbija cały nastrój. Świetne!

[Robert Witold Gorzkowski]

@Marek.zak1 dzięki 

@KOBIETA dziękuję