Pogrzeb anioła

[Simon Tracy]

Wyciągnąłeś do mnie rękę, 

kiedy tkwiłam poraniona i obolała,

zaplątana w zasieki codzienności.

Słów i czynów najbliższych mi wrogów,

które jak deszcz

wystrzelonych pocisków,

gruchotały kości, 

przebijały się przez mięśnie 

a co najgorsze 

wrzynały się w tkankę mózgu,

zostawiając blizny, 

które bardzo przypominały 

ślady po żyletce czy nożyczkach.

Cały świat

ginął wtedy w majaku omdlenia.

W kałuży krwi, 

rozlanej na świeżo wypranej pościeli.

 

 

I wtedy Ty.

Ten jeden anioł.

Zwiastował mi nadzieję.

Usiadłeś obok

i wziąłeś mnie w ramiona.

Mówiłeś głosem wsparcia i miłości.

Głaskałeś dłońmi moje rany 

a one zasklepiały się magicznie.

Całowałeś

rozognione gorączką policzki,

szkliwe oczy,

utkwione w martwocie

nieosiągalnego dla

śmiertelnych punktu.

Trzymałeś mą dłoń.

Mocno i pewnie.

Tak bym już nigdy nie mogła zbłądzić,

chciałam żebyś prowadził mnie 

za rękę już zawsze.

Do bezpiecznych przestrzeni

Twego świata.

 

 

Mogłeś ratować

tysiące czy miliony innych

a Ty wybrałeś mnie.

Zawsze myślałam, 

że powtarzasz w kółko te brednie.

Nie liczy się wygląd.

Liczy się wnętrze i osobowość.

Kiedy w gorące i parne,

lipcowe, widne noce,

kochałeś się ze mną,

porównując w pauzie 

między westchnieniami me ciało 

do arkadyjskich łuków, linii i zagłębień.

do strzelistych kolumn i sklepień 

gotyckich katedr

Proporcje doskonałe.

Ad quadratum, ad triangulum.

Szeptałeś pieszcząc mnie ustami.

Pełna harmonia spełnienia się piękna.

A oczy moje widziałeś

jako widne witraże,

przedstawiające żywoty nie świętych 

a grzeszne, lubieżne fetysze,

którymi karmiliśmy swe

nienasycone zmysły.

I wreszcie po miesiącach całych.

Uleczyłeś mnie w pełni.

Stałam się boginią i aniołem.

Tobie oddana i Tobie przeznaczona.

Na zawsze.

Obiecuję i przysięgam.

 

Lecz zapomnieliśmy 

w tych miesiącach niebiańskiej miłości,

że nie aniołami jesteśmy

a ludźmi wątłymi.

I obietnice czy przysięgi nasze

znaczą tyle 

co zamki z piasku porwane przez fale.

Pomiędzy ludźmi jest tylko dystans.

Coraz dalszy i dalszy.

Nie ma harmonii.

Nie ma doskonałości.

Katedra miłości 

wycisza z czasem swe organy

a przez wybite witraże, 

wpada nie słońce

a armia gargulców i demonów.

Popada wszystko w ruinę i pożogę.

Z ołtarza płynie ostatnie zdanie.

Ofiara spełniona.

Idźcie w pokoju boże dzieci.

 

 

A przed ołtarzem 

na strojnym w kwiaty i ornamenty

castrum doloris.

Spoczywa trumna otwarta.

Ostatni raz patrzysz mi w oczy 

i mówisz z pustą rezygnacją.

Nie kocham Cię już. 

Wracaj do swego świata śmierci.

Mam już innego anioła.

I zaiste w prezbiterium 

objawił się nam anioł.

I podszedł do nas bez lęku ani wahania.

Objął ją i ucałował tak

jak dotąd robiłem to ja.

Oderwała się z trudem od jego ust,

tylko po to by dodać jeszcze tylko to.

Dziękuję, że mi pomogłeś

i byłeś ze mną

w najgorszych chwilach.

Uleczyłeś mnie

i wyciągnąłeś do świata.

Dzięki Tobie

mogłam zacząć normalnie żyć.

 

 

Drobiazg.

Odpowiedziałem jedynie, 

dając szerokiego kroka, 

wchodząc do trumny

i zamykając za sobą

skrzypiące niczym

dusza potępiona wieko.

Organy zagrały swymi przeciągłymi piszczałkami marsz pogrzebowy

a z ołtarza popłynął głos kapłana.

Wieczny odpoczynek,

racz mu dać Panie.

Para aniołów uleciała 

przez rozwarte wrota ku niebu 

ciesząc się swoją obecnością.

W tym samym czasie 

świątynia zawaliła się 

grzebiąc całą doczesność

w trwałym korowodzie śmierci.

 

[violetta]

Pogrzebanie anioła, toż to barbarzyństwo:)