Kwiaty cmentarne

[Simon Tracy]

Zrzucam kamuflaż. Ironia prążkowana.
Humor w czerń i brzydotę bogaty.
Mój umysł lotny.

Maszyna piękna acz nielubiana.
Z weną piję na umór. Przez ten los przeklęty, szczerbaty.

Widać można tak żyć.

Bez telefonu, samochodu.
Bez domu z cegły.

Na włościach kartonowej wnęki.
Za rękę z plagami.

Co lśnią na przedzie

śmierci korowodu.
A człowiek dla nich

to pył i owad malusieńki.

Poezja umarłych smakuję inaczej. Wykwintny to rodzaj.
Samobójcy mają pisać w zapomnieniu. W towarzystwie opiatów i wódki.
Beznadziejo!

Ty w nich uczucie pustki podjudzaj.
Wyrosną im na grobach maki i stokrotki.

Każda moja myśl

wyszła spod ręki despoty.
Kąpię się we krwi i płatkach owsianych.
I wracam

do chwil szczęścia z tęsknoty.
Czasami za domem

pielęgnuję groby ofiar.

Przed laty złapanych.