mogiłka

[Gosława]

żółte chryzantemy, które do niedawna pstrzyły się w ogrodzie
dziś skulone dogorywają w wazonie

zerwała ich całe naręcze aby przyozdobić grób syna
na małej mogiłce tli się jeszcze gliniany znicz
a światło niczym matczyne dłonie delikatnie muska przestrzeń

na coś ty mi mały zachorzał
przyszedł niespodzianie
w bólach przeokrutnieńkich
ino te oczka zamglone roztworzył i zamilkł
a mnie się tak cni do ciebie
w coraz mocniejszej trwożności

ach gdyby można cofnąć czas
zebrać krew która cienką strużką toczyła się między redlinami
wepchnąć wątłe ciałko w sam środek ciepłego łona

pod zapaską Anna ukryła grzechotkę
drewnianą z wilczym zębem
na nic się zdało smarowanie mózgiem królika
odprawianie guseł
pomarło się dziecku na Amen

[Berenika97]

@Gosława

Przejmujący jest obraz matczynej żałoby, napisany językiem łączącym poetycką wrażliwość z ludową prostotą.

Poruszające są próby ratowania dziecka - te ludowe praktyki ukazują desperację matki, która próbowała wszystkiego. Zwrot "pomarło się dziecku na Amen" – brutalnie prosty, ostateczny – zamyka wiersz jak wyrok.

Ale najbardziej wzruszyło mnie marzenie o cofnięciu czasu"..wepchnąć wątłe ciałko w sam środek ciepłego łona". Ten obraz biologiczny, cielesny, pełen rozpaczy, jest niesamowity. Piękny wiersz!