Gdzie rdzewieją miecze: 3. Hypaspista

[Łukasz Jurczyk]

3. Hypaspista

(narrator: hypaspista)

 

1.

 

Na murach Peryntu
uczyliśmy się krzyczeć,
gdy gardło już pękło.

 

2.

 

Dali mi pochodnię,
żebym prowadził tych,
którzy już nie wrócą.

 

3.

 

Tańczyłem ogniem,
aż krew uczyniła noc
czerwieńszą.

 

4.

 

Uderzył mnie los –
młotem w ramię, mieczem w bok.
I potem ciemność.

 

5.

 

Ocknąłem się sam.
Nie było już głosów,
tylko muchy.

 

6.

 

Król mnie wyniósł w górę.
Ale nie ja walczyłem –
to inni umarli.

 

7.

 

Hypaspista – brzmi dumnie.
Ale nikt nie pytał, czy
jeszcze potrafię spać.

 

8.

 

Od tej nocy wiem,
że chwała to czasem tylko
czyjeś milczenie.

 

cdn.

[Berenika97]

@Łukasz Jurczyk

Następna część i równie świetna! 

"Na murach Peryntu uczyliśmy się krzyczeć, gdy gardło już pękło" – to jest brutalne i doskonałe. Od razu wiesz, że nie będzie tu heroizmu w konwencjonalnym sensie.

I to zakończenie - "chwała to czasem tylko czyjeś milczenie" – genialne. Chwała jako cisza umarłych, jako niemożność mówienia, jako pusty tytuł nadany przez kogoś, kto nie był tam, w ogniu.

Hypaspista przeżył i nie umie z tym żyć.

Lubię ten konkret i język historyczny, mam okazję wrócić do czasów Wielkiego Aleksandra. :))) 
 

[Łukasz Jurczyk]

@Berenika97 Bardzo dziękuję za komentarz!

 

Sceny dynamiczne, których z uwagi na tematykę nie będzie brakowało, były dla mnie najtrudniejsze do napisania.

 

Pozdrawiam