Niteczki

[Skałosz Złotawy]

Ociepliłaś nam domostwo girlandami -

- teraz zawsze tu panuje złota jesień.

I bytuje sobie cicho między nami

ten wieczorny, ciut leniwy, szał uniesień.

 

Otuliłaś moją głowę dłońmi swymi,

a ja się schowałem w Ciebie, Ciebie chłonąc.

Niezbyt spiesznie (po co gonić?) się tulimy,

by w pościeli letnich łąkach wspólnie tonąć.

 

Oplątałaś nasze życie niteczkami,

które miękko wciąż muskają nas po twarzy.

Nasza podróż, choć tak długa, ciągle bawi,

Więc z ufnością poczekajmy, co się zdarzy.

[violetta]

@Skałosz Złotawy ciepły, fajny klimat.

[Gosława]

Bardzo ładny wiersz 

Niewiele jest w poetyckiej przestrzeni tekstów o starości 

A przecież jest ona nieunikniona 

 

[Kwiatuszek]

@Skałosz Złotawy Cudowny, lekki i delikatnie płynący wiersz. Bardzo miło się czytało. Pozdrawiam serdecznie:-)

[Skałosz Złotawy]

Dziękuję za dobre słowa. Niby człek realizuje swoje potrzeby, ale to zawsze cieplej w sercu... Dziękuję :)

[Berenika97]

@Skałosz Złotawy

Jaki piękny wiersz!

Ta "złota jesień" w domu, "ciut leniwy szał uniesień" – to obrazy pełne ciepła, czuć w tym dojrzałość związku, w którym bliskość może być "niezbyt spieszna".

Szczególnie poruszająca jest trzecia zwrotka – te "niteczki", które "miękko muskają nas po twarzy". To metafora jednocześnie delikatna i głęboka – pokazuje, jak miłość przenika codzienność, jak oplata życie, nie krępując, tylko łagodnie przypominając o swojej obecności.

I to zakończenie – brzmi jak manifestacja dojrzałej miłości. Nie ma tu lęku przed przemijaniem, jest akceptacja wspólnej drogi, niezależnie od tego, dokąd prowadzi.