Co kilka lat

[A.Between]

Co kilka lat wynurzam się z własnych głębin,
jakby powietrze mogło odczytać mój puls.
Biorę wdech — ostrożny, przezroczysty —
i pozwalam oczom dotknąć światła.
Tylko po to, by wrócić pod powierzchnię,
gdzie ciemność nie straszy,
a jedynie uczy mnie oddychać inaczej.

 

Co kilka lat odkładam dzień na później,
wyciągam z kątów gitary i mikrofony,
przeczesuję kurz na strunach pamięci,
zatrzymuję zegary, co biegną beze mnie.
Na chwilę wracam do roli,
w której próbuję być muzykiem, poetą,
śpiewakiem własnych niegotowych historii.

 

Co kilka lat przychodzi cisza —
ta najtrudniejsza, co nie pyta o zgodę.
Siada naprzeciwko jak dawny znajomy
i patrzy, czy jeszcze mam w sobie żar.
A ja, niepewny, lecz wierny sobie,
zbieram oddechy, przecieki światła,
i znów zaczynam — od pierwszej nuty,
od słowa, które drżało we mnie latami.

[Berenika97]

@A.Between

 

Bardzo się cieszę, że teraz jest ten moment, gdy wynurzyłeś się z własnych głębin, dotykasz światła, zatrzymujesz zegary, jesteś znowu muzykiem, poetą i śpiewakiem. Mam nadzieję, że tym razem cisza już nie przyjdzie, a Muza nie będzie kapryśna. :)

Pozdrawiam. Świetny wiersz. (i prawdziwy)

[KOBIETA]

@A.Between

 

czasowe przebudzenie…ze snu i letargu :) 

Korzystaj w pełni ze światła ! Zanim zaśniesz…

pozdrawiam :)