Małoszujka z cyklu po wschodzie

[Gosława]

zimny puch pokrył wysokie żeremie
jak okiem sięgnąć biel
niezmącona jednym tropem

w oddali słychać nawoływania wilków
gruboskórne bobry wyłapane jesienią
moczą posiekane grzbiety w solance
komandiry napchają brzuchy

nad drzwiami odprawiona skóra złoci się i drga w lekkim podmuchu sadzy
lichy piec oddaje połowę ciepła

w barakach brakuje powietrza
zwinięte gałgany
które niegdyś przyozdabiały pańskie łoża
co zaradniejsze kobiety trzepią na mrozie

pod ścianą gnije Sierjoża
popsuta krew nabrała koloru czerni
a przecież tak niedawno wtykał obierki przejrzałych kartofli w gnój
tylko patrzeć jak zbiorą plony

nieopodal skulona siedzi w połogu żona
dziecko pająk o pękatym brzuchu wysysa krew
na biedę na nieurodzaj

[Simon Tracy]

@Gosława Tak sobie myślę czytając Twój wiersz czy aż tak wiele się zmieniło na wschodzie. Ten wiersz mogłby opowiadać historię sprzed stu lat jak i współczesną tak naprawdę

[Amber]

@Gosława  Reniu piękny obraz zimy, takiej jaką lubię najbardziej. :)

Hołodomor sztucznie wywołany przez ZSRR, który pochłonął miliony ofiar, to druga strona Twojego wiersza. Wiersz szczególnie ważny w dzisiejszej rzeczywistości.