Kruchość pestki …

[KOBIETA]

 

 

 

 

 

 

Rozpuszczam w ustach bryłę żalu

roztapiam z chmury śnieżny koc

tuszując rzęsy szkicem pragnień

w spełnioną, rozświetloną noc.

 

Lżejsza niż płatek w ciszę spadam

w antracyt węgla, jeszcze lśniąc

przełykam twardą kruchość pestki,

w czerwieni bieli z zimna drżąc.

 

 

 

 

 

[violetta]

@KOBIETA nie marznij pesteczko:)

[Robert Witold Gorzkowski]

@KOBIETA piękne przenośnie. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - wiersz pachnie poezją - super -

                                                                       Pzdr.uśmiechem.

Edytowane wczoraj o 13:48 przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)

[truesirex]

Piękna poezja :) super wiersz, bardzo mi się podoba. :)))

[KOBIETA]

@truesirex

 

dziękuję truesirex:) czerwienią chmur i rzęs :) 

 

 

@violetta

 

nie marznę:) lubię Ciebie Violetko :) ponieważ potrafisz przeprosić:) 

@Robert Witold Gorzkowski

 

dziękuję Robercie :) uśmiech dla Ciebie:) 

@Waldemar_Talar_Talar

 

:) zapachem chmury śniegu.

Dziękuję z kobiecego serca:) 

[Berenika97]

@KOBIETA Twój wiersz ma w sobie intrygującą zmysłowość i grę kontrastów. Piękny wiersz!

[KOBIETA]

@Berenika97

 

dziękuję Bereniko:)

[Tectosmith]

@KOBIETA Bardzo subtelny, kobiecy wiersz.
Znakomite obrazy: ‘bryła żalu’, ‘twarda kruchość pestki’, ‘antracyt węgla’ – wszystko pracuje na jedną emocję, bez zbędnych słów.
Wyczuwalna lekkość w pierwszej strofie i przejmujący chłód w drugiej tworzą piękną, spójną całość.
Bardzo dobry i niedopowiedziany wiersz. 
Pozdrawiam serdecznie.