z pewnością

[Gosława]

deszcz niedbale bije szybę
za oknem krwawią głogi
wsparta o parapet wypatruję jaskółek
nasycając oczy nefrytową zielenią
puch ze srebrnych topoli
sponiewierał podwórze
nie podchodź

cierpkość dzikiej wiśni zastąpiłam goryczą
złamana w pół jak trzcina
układam pod powiekami obraz
by zachować błędny błękit

w jasnym świetle oglądam dłonie
spójrz
linie papilarne nachodzą jedna na drugą
nie chcę już być bardziej twoja

 

Ta piosenka jakoś mi szczególnie tu pasuje

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i jej retro wykonanie 

No kocham ❤

 

 

[Simon Tracy]

@Gosława Twoją poezją jak zawsze można się delektować

[Gosława]

@Simon Tracy naprawdę miło mi że tak myślisz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję

[KOBIETA]

@Gosława

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

i jaskółki…

 

Interesujące :) nawet bardzo:) 

 

Rękawiczki również.

pozdrawiam :) 

 

 

[Gosława]

@KOBIETA ja bardzo lubię jaskółki to moje ukochane ptaki 

W oborze wiły gniazda i jak wchodziłam to latały tuż nad głową 

Smukłe zwinne

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Również pozdrawiam i dziękuję za czytanie

[KOBIETA]

@Gosława

 

Ja również lubię:) 

kiedyś ..uwierzyłam w jaskółki…ale chyba się pomyliłam…:) jak to ja.

Czystego błękitu dla Ciebie Gosławo :) 

 

 

[Gosława]

@KOBIETA przykro mi że się zawiodłaś 

Ale wiesz co 

Jedna jaskółka wiosny nie czyni trzeba tak jak ja wpatrywać ich całego skupiska

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trzymaj się ciepło i dbaj o siebie 

Będzie dobrze! 

[Amber]

@Gosława  Hipnotyzujący klimat, podoba mi się zdecydowana puenta. Piękny wiersz.

[Migrena]

@Gosława

 

Reniu.

 

wiersz melancholijny i symboliczny.

 

to liryczny monolog o utracie, bólu i odzyskiwaniu własnej tożsamości po wyniszczającej relacji.

 

za pomocą bogatej symboliki i naturalistycznego obrazowania, malujesz  stan wewnętrzny, w którym melancholia i chaos zewnętrznego świata odzwierciedlają wewnętrzne złamanie. 

 

 

fantastycznie napisane :)

 

podoba mi się.

 

[Berenika97]

@GosławaTo piękny wiersz, bardzo poruszający, intymny.Jest jak studium granicy. Granicy wytrzymałości (złamana trzcina), granicy pór roku, ale przede wszystkim granicy własnego "ja". Jest tu ten moment, w którym miłość lub przywiązanie stają się zagrożeniem dla istnienia, a jedynym ratunkiem jest postawienie bariery ("nie podchodź"). Jest w tym tekście smutek, ale jest też ogromna siła decyzji. Najbardziej podoba mi się ostatnie zdanie: „nie chcę już być bardziej twoja” - brzmi  jak akt ratowania własnego życia i tożsamości.