Dwie zapałki

[huzarc]

 

Płonęły dwie wieże w przełamaniu tysiąclecia,

w wątłym błysku czerwono rozpalonej zapałki

widziałem Cię — tuląc sercem pocałunek kwiecia,

gdzie dotykana noc w ustach rwała się w kawałki.

 

Mój szept, szumiący wargą, uczył się składać rymy

na Twych palcach, splecionych czupurnie w kłosach włosów,

i westchnieniach, gdy nad miastem poranione dymy

dni kreśliły nam obce sobie rozstaje losów.

 

[Migrena]

@huzarc

 

wiersz pięknie połączy wielką namiętność i symboliczny dramatyzm przełomowych chwil z osobistą, nieuchronną tragedią rozstania.

 

chwila miłości była jak płonąca zapałka - jasna, gorąca.

 

niestety  skazana na szybkie zgaśnięcie, pozostawiając za sobą "poranione dymy".

 

bardzo dobry wiersz !!!

 

 

[KOBIETA]

@huzarc

Namiętność, żar i lęk :) dwie wieże, których już nie ma.
Kiedy coś gaśnie zanim zapłonie

i kiedy się boisz…dymu z powodu ran.

 

śliczny jest:))))

 

 

 

 

[Berenika97]

@huzarc To piękny, nostalgiczny wiersz o miłości naznaczonej dramatem historii.

[Amber]

@huzarc  Ekskluzywny bogaty w fabułę wiersz.

[FaLcorN]

@huzarc

Wiersz zamyka się w formie jak w kufrze. Trochę mu to ciąży, jak jedzenie na czas. Poetycko wysoko, górnie pozdrawiam!

 

 

Edytowane 59 minut temu przez FaLcorN (wyświetl historię edycji)