Życie mnie nudzi

[Adler]

Jestem tu chwilę — może i chwilą,
przesiadam siebie, szukam peronu,
prześwietlam ludzi jak w starym kinie,
w taśmie, co płonie celuloidem.

 

Przystań podróżnych — poziomów tyle,
uśmiechy szczere, szydercze, jasne;
lęk w sercach szarych drży jak motyle,
głos obojętny w tłumie wygasłym.

 

Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok,
sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące,
prośba jak rozkaz — portret nieznany
z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.

 

A czas tu stoi, choć mijam ludzi,
ich kroki płyną jak cienie w wodzie;
każdy z nich nosi własne zasługi
i własne winy — te, które zwodzą.

 

W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych,
w dłoniach — rozstania ledwo domknięte;
nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych,
choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.

 

A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg,
zamknę za sobą peron tej chwili;
zabiorę tylko to, co wciąż płonąc
przez cudze twarze — mnie ocaliło.

 

I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś,
gdy noc znów zwinie świat w celuloid;
bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież
szuka człowieka, by w nim się dożyć.

[Nata_Kruk]

@Adler.. całość na tak, ostatnie trzy.. szczególnie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... :)

[Adler]

@Nata_Kruk dziękuję :) 

Ufam , że jesteś w lepszym nastroju niż ja wówczas gdy pisałem. Życzę ci tego. ;)

[Nata_Kruk]

@Adler... możliwe, że w lepszym od Twojego, gdy wówczas to pisałeś. Wiedz,

że każdego dopadają nastroje, 'nastroiki', z którymi niekiedy trudno się uporać.

Jakby nie było, mijają i one.. :) Tego życzę Tobie.

Edytowane 1 godzinę temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Adler]

@Nata_Kruk Dzięki:)