Zaniesiony do grobu

[Simon Tracy]

Już nie miałem sił otworzyć oczu.
Przedśmiertna gorączka 
trawiła mnie od środka.
Leżałem na wznak. 
Jak cichy trup, którym to rychło 
za kilka godzin się stanę.
Starałem się myśleć

nie o pewnej śmierci 
a o dawnym życiu.
Szczęściu i beztrosce.
Żyłem długo.
Widziałem wiele. 
Grzechu i miłości.
Dostatku opartego na sławie 
wybitnego artysty.
Ciemnych intryg wrogów

ale i przyjaciół,
których głosy ściszone 
dobiegały teraz do mnie.

Modlili się o mój rychły zgon.
Czekali z nieutęsknioną nadzieją 
na zatrzymanie ruchów mej piersi.
By po wszystkim rzucić się na majątek.
By rozkraść, sprzeniewierzyć i zatracić,
pracę całego rodu.
Dzielcie i rządźcie. 
Tak im powiedziałem z łoża śmierci.
Nie żałuję Wam doczesnych skarbów 
bo zabraknie dla nas wszystkich 
skarbów w niebiosach.
Lecz proszę tylko 
by me ciało spoczęło w grobowcu, 
który kazałem wybudować 
w zachodnim skrzydle zamku.
Co noc wraca do mnie jej pieśń.
Jej prośba i marzenie.
Bym już połączył się z jej duszą.

Zabierzecie co swoje i wyjedziecie

by pilnować swych

interesów i sprawunków.
Zostawicie nasze trumny

w podziemiach.
W martwocie mroku.
W ciężkim zaduchu, 
osiadłym na zbrojach rycerzy 
i kamiennych aniołach,
strzegących ruin tego domostwa.
Z klątwą tego miejsca nie pogrywajcie.
Zostawcie zamek takim jaki jest 
w godzinie mego zgonu.
Niczego nie zmieniajcie.
Nie szukajcie kupców ani najemców.
Niech będzie przeklęty po wieki.
Jak nasz ród.
Niech plugastwo zostanie utopione 
w samym sobie.
Nawet w świetle letniego,

pogodnego dnia,
te posępne mury będą przestrogą 
dla poszukiwaczy przygód.
Czas sprawiedliwy skruszy kamień 
i ciśnie go w dolinę.
A szczątki nasze rozwieje wiatr.

Odmówiłem przyjęcia sakramentów.
Zresztą żaden ksiądz ani zakonnik 
i tak nie przekroczyłby wrót 
tej siedziby Diabła.
Spowiadam się tylko

Waszej zmarłej matce.
Nieraz do późna w noc,
klęczałem nad katafalkiem 
z trumną u szczytu.
Tuliłem ją, śmiałem się i radziłem się.
Płakałem czasem, bijąc pięściami stalową powłokę sarkofagu,

wiedząc i czując wręcz,
że jej umorusane

w płynach rozkładu ciało,
wyrywa się ku moim pragnieniom,
ujrzenia jej twarzy

i wiosennie zielonych oczu.
Porwania jej w ramiona 
i spędzenia w nich wieczności.
W chorobliwym szaleństwie miłości.
Błagając jej trupa o łaskę i wybaczenie.

Teraz słyszę jak w pokoju obok alkowy,
śmieją się diabelskie siły.
Z mojej niemocy.
Bezsilności członków lecz nie umysłu.
Mimo tego, że pragną bym umarł 
i zabrał tajemnicę do grobu. 
Otworzyłem ogarnięte obłędem oczy.
Wiodłem nimi po zebranych 
u wezgłowia i nóg łoża.
Są wszyscy Ci, 
którzy nie zasługują na 
nic więcej ponad prawdę.
Najstarszy syn szybko ukląkł przy mnie 
i otarł mi bawełnianą chustą 
pot z bladej twarzy.
Ledwo mogłem unieść prawicę,
z trudem wskazałem palcem

na srebrny dzban z wodą

i poprosiłem choć o łyk.
Córka, napełniła czarkę 
i podchyliła mi ją do ust.
Ledwie zwilżyłem wargi.
Krystalicznie zimna woda 
paliła me gardło i trzewia jak ogień.
Lecz pozwoliła też mówić. 

Rozkasłałem się i w konwulsjach pozwoliłem sobie na wyrzucenie

tylko kilku słów.
Lecz jakże okrutnych.
Zabiłem ją…

to ja zabiłem Waszą matkę…
Syn odskoczył ode mnie a jego wzrok 
przemienił się z udawanej troski 
w głęboką pogardę.
Zdać by się mogło, że chciałby mnie rozerwać na strzępy gdyby nie mój stan i wedle jego oceny

bredzenie starca w malignie.
Córka zaniosła się płaczem straszliwym, uciekła całą sobą

w objęcia swej ciotki 
a mej młodszej siostry.

Była tylko moja.

Mi przeznaczona i oddana.
Dlatego nie mogłem jej stracić.
Nie mogłem dopuścić 
do jej zdrady lub odejścia.
Była mi wierna i kochała mnie.
Ale bałem się rozłąki.
Nie mogłem jej stracić.
A teraz jest tam

w krypcie na zawsze ze mną
Pewnego wieczoru 
dodałem trucizny do jej napoju.
Odeszła we śnie.
Wtulona w moje ciało.
Czułem jak stygnie i tężeje.
Jak scala się ze mną po wieczność.
Do świtu leżałem przy niej.
Potem wstałem 
i ogłosiłem służbie że pani nie żyje.
Resztę historii znacie.

Zapadła cisza.
Przerywana jedynie 
przepalaniem się knotów świec 
i skrzypieniem desek łóżka 
pod moim ciężarem.
Lecz po chwili 
otworzyły się na oścież

drzwi do alkowy.
Dziwne to było.
Bo okna były zamknięte na głucho 
i nie mogło być mowy o przeciągu.
W drzwiach początkowo nie stanął nikt.
Zaraz jednak dało się posłyszeć 
jakby szuranie malutkich łap 
na kamiennej posadzce.

W progu stanął 
duży, lśniący i pięknie utrzymany kruk.
Osobliwe było to, 
że miał u prawej nóżki uczepioną,
ludzką, ślubną złotą obrączkę 
a na ptasiej piersi 
spoczywała pogrzebowa srebrna kolia, wysadzana turmalinami

i czarnymi agatami.
I dzieci i mąż poznały w kruku

postać tej,
która powinna spoczywać 
w podziemnym sarkofagu.
Cicha i martwa.
Kruk był jednak żądny zemsty i krwi.
Wzbił się w powietrze 
i wylądował lekko

na piersi swego zabójcy.
Spojrzał mu w oczy 
i wbił ostry jak sztylet dziób 
wprost w serce i wyrwał je 
jeszcze ciepłe i bijące

z ciała nieszczęśnika.