miłość, która nie przyszła

[P.Mgieł]

siedzę przy stole,
zimna kawa udaje sens życia,
a ja nawet nie mam siły
żeby wstać po świeżą.

świat kręci się dalej,
jak stary pies, który już nie powinien,
ale nadal macha ogonem
z przyzwyczajenia.

kiedyś myślałem,
że miłość to wybawienie,
ty przyszłaś jak papieros o północy —
rozgrzałaś gardło,
a potem zostawiłaś smak popiołu.

teraz dni ciekną po ścianach,
jak woda z przeciekającej rury:
kap,
kap,
kap —
aż człowiek przestaje liczyć,
bo i po co.

niespełnione zakochanie
to najtańszy sposób na bezsenność,
a niemoc
nauczyła mnie jednej rzeczy:

że czasem
nawet oddech
jest zbyt ciężki,
żeby go unieść.

ale wciąż tu jestem,
jak brudna szyba w oknie —
nikt nie patrzy,
nikt nie czyści,
a jednak trzyma cały świat
po drugiej stronie.

[Radosław]

Świetne! 

[viola arvensis]

@P.Mgieł bardzo dobry wiersz, gratuluję.

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@P.Mgieł Przyłazi niewiadomo skąd, przymila się, obiecuje złote góry, namąci w głowie, a później jak nigdy nic znika udając, że nic się nie stało - takie jest to do szczęścia nikomu niepotrzebne zakochanie...chyba że, co rzadko się zdarza, jest z wzajemnością, a to już zmienia całokształt omawianej kwestii.
Pozdrawiam. :)

[andrew]

@P.Mgieł

Cóż 

Z szybami jest tak, że same się jeszcze nie myją.

Pewnie kiedyś...

Dziś warto je chociaż przetrzeć.

Za nimi czy chcemy, czy nie jest piękny świat. Nawet jak myślimy, że nie dla nas i tak nas porwie w nieznane. Warto ster trzymać samemu. Nie ulegać złudzeniom...

 

Pozdrawiam serdecznie 

Nic nie kończy się na wczoraj. 

 

[KOBIETA]

@P.Mgieł

 

niestety …tak już bywa z Yeti ;) ale za to jakie cudowne wiersze z niespełnienia powstają :) 

 

pozdrawiam :) 

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Ale z tego są najpiękniejsze wiersze. Zawsze przypomina mi się dźwięk lokomotywy, która pod górę jedzie ciężko i rytm wybija się jak - pomóż bracie, pomóż bracie, pomóż...

a jak leci z górki - wtedy słyszę - mam cię w d...., ma cię w d...e...

[huzarc]

@P.Mgieł

To bardzo poruszający, a przy tym prosty w formie wiersz o zmęczeniu życiem po niespełnionej miłości. Kwintesencja wyczerpania nią.