Przezroczysty

[Maksymilian Bron]

Już nie pociąga mnie noc

jej wersy sensu zakrywały biel

i fałszowały mą moc

wręczały lustra oraz ich cień

 

Na łąkach dawno przez to nie spałem

blokował mnie pozoru śmiech

o szerokim niebie już zapomniałem

dusza płakała, błąkałem się

 

Wszystkie tych moich póz poruty

zdają się kopią innych żyć

lecz jeśli tylko strach wygnałem

to pokój w sercu zaczął bić

i przezroczysty świat ujrzałem

po tylu wojnach i cudzej krwi

i odgromniki budowałem

nim doszło do mnie –

mam w burzy iść

 

I już nie szukam

ciemnych bram

co sypkie klucze oferuje

gdy dojrzysz ten

przeźroczy świat

wyzwolisz się

z tych kruchych objęć

i idę tak

jak wielu szło

na ślepo czując

szukając wciąż

byś kiedyś Ty

przeczytał to

i w sierocińcu

odzyskał wzrok