Między

[Migrena]

 

 

 

 

Nie widziałem Cię nigdy naprawdę,
a jednak znam już drżenie Twoich zdań -
jakbyś opuszkami dotykała powietrza,
a ono niosło mi zapach Twojego dnia,
ten ledwo uchwytny, jasny ślad obecności.
Jakby powietrze, które dotykasz, znało już kształt Twojej skóry
i próbowało mi go opowiedzieć szeptem.

Piszesz, a litery płyną jak ciepła rzeka -
czasem miękka jak noc,
czasem rwąca jak nagłe przyznanie.
Jakby każde słowo było jeszcze ciepłe od Twojego oddechu,
zanim dotknęło mojego ekranu

I nie wiem wtedy, czy czytam wiadomość,
czy słucham własnego serca,
które nieporadnie próbuje naśladować Twój ton
i kołatać tak, jakbyś mówiła do niego z bliska.

Twoje zdjęcia - to nie obrazy,
lecz zaklęcia z pikseli, wchodzące pod skórę bez pytania,
jakby z drugiej strony ekranu.
Każdy piksel pulsuje jak drobna iskra Twojej krwi,
jakby obraz próbował oddychać Twoim rytmem.
Twoja dłoń naprawdę dotykała mojego pulsu
i zostawiała tam ciepły odcisk.

I jest w tym coś świętego,
choć żaden kościół tego nie uzna
i żaden filozof nie potrafi nazwać.
Bo jak opisać miejsce,
w którym dwie samotności zaczynają słuchać siebie tak uważnie,
jakby świat od dawna czekał na tę chwilę?

Czasem myślę, że jesteś przyjaźnią -
taką, co siada na ramieniu jak spokojny, ciepły ptak
i mruczy tylko „jestem”.
I to „jestem” wystarcza bardziej niż wszystkie definicje.

A czasem, gdy noc się ucisza,
a Twoje imię świeci na ekranie jak gwiazda,
która wyjątkowo wybrała mnie,
czuję, że to musi być kochanie -
dzikie, nienazwane, tak świeże,
że jeszcze nie   ma oddechu,
a jednak roztacza światło,
od którego nie chcę odwracać oczu.

I może to jest właśnie to jedno, najrzadsze:
między - słowo, którego nie ma w żadnym słowniku,
przestrzeń, która powstaje tylko wtedy,
gdy ktoś potrafi  dotknąć bez dotykania,
a drugi człowiek przestaje się tego bać.
Jakby między nami rodziła się cienka, żywa nić -
nie z myśli, lecz z samego ciała ciszy.
Ciszy, która drży jak skóra tuż przed wypowiedzeniem imienia.

Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie - nie wiem.
Ale jeśli to drugie,
to rodzi się jak świt: powoli, cicho,
a jednak od pierwszej chwili
wszystko w nim widać wyraźniej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Gosława]

Ale to ładny wiersz 

Ech 

Tak też można się zauroczyć 

Znajomy mi temat oj znajomy 

Gratuluję Ci tego wiersza jest naprawdę dobry 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@Gosława

 

Reniu.

 

to wielka dla mnie przyjemność, że się podoba :)

 

bardzo dziękuję :)

 

 

[violetta]

Dziewiczy, radosny wiersz:)

[huzarc]

@Migrena

To jest bardzo elegancki i jednocześnie niezwykle współczesny wiersz, który mówi o czymś, co wielu ludzi zna z doświadczenia, ale rzadko potrafi tak trafnie nazwać, to znaczy  o bliskości, która rodzi się przez słowa i ekran, a mimo to jest cielesna.

Wiersz zostawia ciepło, dozę wzruszenia i tę rzadką myśl, że czasem najważniejsze więzi powstają nie przez wielkie gesty, tylko przez czułość w słowie.

[Migrena]

@huzarc

 

o tak drogi Kolego !

 

słowo - nośnik znaczenia !

 

symbol.

 

dzięki bardzo :)

 

 

 

 

 

@violetta

 

w tulipanach marzeń :)

[MIROSŁAW C.]

@Migrena

Napisane z miechem i klawiaturą - z akordeonu emocji :)

Pozdrawiam. 

 

 

[Migrena]

@MIROSŁAW C.

 

dziękuję Mirku :)

[KOBIETA]

@Migrena

 

och ślicznie :) niech się rodzi.! Rodzi i trwa :) 

[Migrena]

@KOBIETA

 

Dominiko.

 

Ty cała jesteś w tęczy :)

 

dziękuję serdecznie :)

 

 

 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Cały wiersz to jedno, wielkie,  ciepłe wyznanie... wiele metafor, ale Ty już mnie do tego przyzwyczaiłeś.

i zakończenie, znaczące... 

Wyróżniłam - zacytowałam sporą część, całego nie chciałam powielać... treść bardzo mi się podoba...

pozostaje pytanie.. "czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie".. jak śpiewał Marek Grechuta. 

[Migrena]

@Nata_Kruk

 

Nata.

 

dzięki wielkie za Twoje czytanie i komentarz który pobudza moje zmysły.

 

co to jest ?

a niech będzie to co jest większe niż przyjaźń i tylko maleńko mniejsze niż cały świat :)

 

dziękuję :)

 

 

[viola arvensis]

@Migrena

Po przeczytaniu przypomniał mi się wiersz A.Asnyka, aż go zacytuję :

 

Między nami nic nie było

 

Między nami nic nie było!

Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

 

Prócz tych woni, barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni,

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni;

 

Prócz tych kaskad i potoków

Zraszających każdy parów,

Prócz girlandy tęcz, obłoków,

Prócz natury słodkich czarów;

 

 Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,

Z których serce zachwyt piło,

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było!

 

*Twój wiersz jest wyjątkowo urokliwy, pełen czułości i słodyczy.

Jak miód i orzeszki

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Marek.zak1]

Celui qui a eu l'expérience d'un grand amour néglige l'amitié / Kto przeżył wielką miłość nie dba o przyjaźń - Jean de la Bruyere

[Migrena]

@viola arvensis

 

Wiolu.

 

nawet słów mi brak :)

 

ale muszę - "między nami......".

 

dziękuję za wiersz i słowa słodkie.

 

"miód i orzeszki" -

synteza przeciwności która daje harmonijną całość.

jest w niej życie które jeszcze nie wie, że nim jest.

 

ale jest !

 

dziekuję Wiolu :)

 

 

 

 

@Marek.zak1

 

Marku.

 

życie !

 

Jan Twardowski napisał kiedyś:  

"Można beznadziejnie kochać całe życie, ale nie można beznadziejnie się przyjaźnić".

 

 

ale to duchowny przecież.

 

a kto nie zna smaku miłości - kaleką jest na ziemi.

 

dziękuję :)

 

 

 

 

[Berenika97]

@Migrena

Zachwyciłeś mnie po raz enty, ale tym razem bardzo szczególnie. Z dużą wrażliwością dotykasz jednego z najbardziej subtelnych paradoksów współczesności – bliskości na odległość.

Zafascynowała mnie ta fizyczność doświadczenia, które z definicji jest wirtualne. Z zimnych nośników informacji zrobiłeś przedłużenie zmysłów. Kiedy piszesz, że „litery płyną jak ciepła rzeka” albo że piksele są „zaklęciami wchodzącymi pod skórę” - dokonujesz alchemii. Sprawiasz, że czuje się ciepło urządzenia jako ciepło drugiego człowieka. „Dotknąć bez dotykania” – pokazujesz, że wyobraźnia i empatia potrafią być potężniejszymi narzędziami poznania niż sam wzrok czy dotyk. Napisałeś liryczny dowód na istnienie duszy w cyfrowym świecie.

Każdy, kto kiedykolwiek czuł szybsze bicie serca na widok powiadomienia na ekranie - odnajdzie w nim siebie. Jest intymny, delikatny i pełen szacunku do drugiego człowieka – tej „drugiej samotności”, która nasłuchuje po drugiej stronie łącza. Autor książki "Samotność w sieci" powinien się od Ciebie uczyć. Powtórzę się - jestem zachwycona!

[Migrena]

@Berenika97

 

Nika.

czytam, i moja twarz i dusza  śmieją się radością :)))))

 

Twoje słowa wchodzą w mój  wiersz jak światło w mgłę,  nagle wszystko, co nieuchwytne, staje się widoczne.

 

dziękuję Ci za tę wrażliwość i uważność, za to, że potrafisz dostrzec, iż „między” nie jest tylko przestrzenią słów, lecz miejscem, gdzie samotności mogą spotykać się w ciszy.

 

Twoja lektura przypomina mi, że empatia i wyobraźnia potrafią stać się mostem między duszami, a moje  pisanie nie istnieje bez tych, którzy potrafią usłyszeć jego drżenie.

 

jestem  wdzięczny, że Twoje serce podążyło tą samą nitką i w niej znalazło swoje odbicie.

 

jesień.

ale ja dla Ciebie - wiosenne pozdrowienia z łąk kwiecistych przesyłam :)

 

dziękuję.

 

 

 

@Wiechu J. K.

 

Wiesiu.

 

pięknie to zestawiłeś :)

 

niezapomniany Marek Grechuta.

 

aż łza w oku....

 

serdeczności dla Ciebie :)

 

 

 

 

[Wiechu J. K.]

@Migrena Nie ma sprawy Jacusiu. Pisz wiecej. Pozdrowionka ;)

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Usuwam wideo Marka Grechuty, jedno wystarczy, a Ty nie płacz biedusiu :)

[Migrena]

@Wiechu J. K.

 

nie usuwaj !!!!!!

 

to cały, piękny utwór.

 

niech nam gra :)