Ewangelia z popiołu

[Whisper of loves rain]

Nie wolno mówić o bogach,
kiedy głodni śpią pod kościołem.
Nie wolno pytać o dobro,
gdy święci liczą datki jak monety zbawienia.

 

Człowiek rodzi się nagi,
a świat wpycha mu w dłonie sztandar, krzyż lub karabin.
Każe wybierać, zanim nauczy się kochać.

 

Matka płacze nad płodem i nad wojną,
bo jedno i drugie nazywają życiem.
Dziecko w internecie uczy się nienawiści,
bo nikt mu nie powiedział, że miłość też może być rewolucją.

 

W klasztorach modlą się ci,
którzy bali się dotyku.
Na ulicach całują się ci,
których modlitwa nie przyjęła.

 

Z popiołu zawsze ktoś wstaje,
ale nie zawsze jest to Mesjasz.
Czasem to kobieta,
która przestała się bać.
Albo mężczyzna,
który odważył się płakać.

[Berenika97]

@Whisper of loves rain Dzieci uczące się nienawiści, gdy nikt nie pokazał im, że miłość może być rewolucją – to zdanie warto wysłać wszędzie, gdzie uczy się człowieczeństwa. To wiersz dla tych, którzy są zmęczeni czekaniem na zbawienie z góry. To wezwanie do zbawienia z dołu – tego, które budujemy sami, gdy odważymy się być ludźmi zamiast figurkami na szachownicy. Bardzo mi się podoba. 

[Omagamoga]

samo sedno 

[Whisper of loves rain]

@Berenika97
@OmagamogaCiszę się że wiersz się podoba. Pozdrawiam.

[Alicja_Wysocka]

@Whisper of loves rain

Ten wiersz bardzo mocno pokazuje, jak trudno człowiekowi odnaleźć się między tym, co Boskie, tym, co państwowe, a tym, co podpowiada sumienie.
Każdy z tych „porządków” mówi: idź tędy.
A człowiek stoi pośrodku i próbuje po prostu żyć - uczciwie, bez krzywdzenia innych.

Dla mnie ten tekst jest o tym, że świętość nie zawsze mieszka w kościołach, prawo nie zawsze w ustawach, a dobro nie zawsze w deklaracjach.
Czasem większym „cudem” niż wielkie słowa jest zwykły człowiek, który przestaje się bać… albo ten, który odważy się zapłakać.