Latarnia morska

[Adler]

Jedno z tych drzew, w które się tulę,
gdy w głowie sztorm przewala fale,
gdy stoję sam, choć jestem w tłumie,
i krzyk niemego wzbiera w szale.

 

Jedno z tych drzew w nocnym pejzażu,
gdy port zasypia, milknie czucie,
wychodzę w noc, bo snu nie znoszę —
odchodzę dzisiaj o krok od życia.

 

Na granitowej zielonej skale
tunel nadziei puszcza mi oko,
lecz przed nim mgła — jak sen o raju,
którego już nie chcę, nie mogę.

 

Uciekam więc — w zgrzyt starych torów,
w ciszę, gdzie echo śpi pod mostem,
w twarze mijane bez historii,
w spojrzenia, które nic nie niosą.

 

Świat mnie dogania — szeptem liści,
nawet gdy w mroku znikam z pola,
bo w każdym drzewie, w każdej ziemi
zostaje ślad — i moja dola.

 

A jeśli jutro mnie odnajdą,
niech wiedzą tylko: byłem w drodze.
Nie chciałem wiele — może spokoju,
może oddechu w czyjejś zgodzie.

[KOBIETA]

@Adler

Przepiękna opowieść o podróży do wnętrza siebie, o samotności w tłumie oraz poszukiwaniu punktów oparcia i bliskości. Symboliczne drzewo i latarnia to refleksy świetlne, w ciemności fal.

 

śliczny :) pozdrawiam :) 

 

[Alicja_Wysocka]

@AdlerTak, latarnia morska ma to coś w sobie, coś co sprawia, że wiesz jakiego kierunku trzeba się trzymać, to Ty musisz się przestawić - nie ona.

Niech Peel nie łazi nocą po torach - wychodzę w noc, bo snu nie znoszę - to ładne bardzo, trafia do mnie,

też łażę po nocach i błądzę myślami, muszę pomyśleć może o tej latarni.