Historia o nich

[tie-break]

Przystanęli na chodniku, pod opiekuńczym

granatem nieba. W latarniach jarzy się ich śmiech.

On jej poprawia puchaty szalik,

ona przytula jego dłoń do mokrego policzka.

Nie wiedzą, co dalej ty postanowisz,

i co ja dla nich wymyślę.

Codziennie ich piszemy, rozchylamy im usta

do milczenia wrzącego jak wszechświat.

Są przechodniami w mieście niedokończonym,

są, nami. Imiona deszcz zmył z cieni.

Nie wiedzą dokąd prowadzi uliczka

wśród akwarelowych plam udających

kamienice. On jej poprawia szalik,

ona mruży błyszczące oczy, ciemne kropelki kawy.

Znikają i pojawiają się z każdym naszym przenikliwym słowem,

by później odchodzić niezauważalnie

w zamazaną przestrzeń, w noc,

w niewyczerpaną

ranę.

[huzarc]

@tie-break Znakomite ujęcie i pomysł. Bardzo świadomy formalnie tekst, pisany z perspektywy metapoetyckiej. Akt tworzenia w poetyckim wymiarze, a świadomość to umiejętność tworzenia, poezja to system tworzenia w języku.

[tie-break]

@huzarc Bardzo ciekawa interpretacja, dzięki.

[violetta]

Oczy kropelkami kawy ładne, ciekawe ujęcie, niekoniecznie musi być ta rana. Obecnie to normalność. Kiedyś tak mogło być. 

[Alicja_Wysocka]

@tie-break Czytałam ten wiersz kilka razy i za każdym razem miał w sobie inne światło.
Jest w nim coś z cichego filmu, w którym gesty mówią więcej niż słowa.

To „poprawienie szalika”, „ciemne oczy jak kropelki kawy” - to nie tylko obraz, to jak dotyk pamięci.
Czuję, że ci dwoje są trochę nami wszystkimi, utkanymi z chwil, które ktoś kiedyś napisał.
I może dlatego ten wiersz tak długo zostaje - jak ciepło dłoni, które się pamięta jeszcze po pożegnaniu.
A w tych oczach, co błyszczą w deszczu, coś znajomego się odbiło, 

jakby na moment spojrzały w moją stronę.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:)

[tie-break]

@violettaDzięki. Sama się zastanawiałam, czy w końcówce nie jest zbyt patetycznie, ale stwierdziłam, że zostawię. Ostatnio czytałam wiersze Wojaczka, przypominałam sobie parę rzeczy i możliwe, że jego stylistyka do mnie się przykleiła.

@Alicja_Wysocka Dziękuję za piękny komentarz. Jest tak poetycki, że mógłby być kolejną strofą tego tekstu :)

[Alicja_Wysocka]

@tie-break A niech tam się "ta stylistyka" przykleja do Ciebie, trzeba chyba smarować Cię dobrym słowem jak miodkiem :)

[tie-break]

@Alicja_Wysocka;)

 

Namówiłam jeszcze AI żeby zrobiła mi ilustrację (Deep Dream Generator)

 

Historia o nich

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:

 

 

[Alicja_Wysocka]

@tie-breakPasuje do wiersza :)

[Berenika97]

@tie-break

To piękny i melancholijny wiersz o mocy słowa i ulotności ludzi w naszej wyobraźni.

Fascynujące jest to "ty" i "ja", które wspólnie decydują o losie bohaterów. To może być relacja autor-czytelnik, dwoje piszących razem, albo my wszyscy, którzy nadajemy znaczenie cudzym historiom. Miasto jest "niedokończone", kamienice to "akwarelowe plamy", deszcz zmywa imiona - wszystko jest w stanie szkicu. To pięknie oddaje, jak krucha jest narracja – i jak fascynująco otwarta. A zejście w "niewyczerpaną ranę" to gorzkie zakończenie. Postaci "odchodzą niezauważalnie" - znikają w milczeniu po swojej chwili istnienia. Piękny tekst.

 

Przypomniała mi się książka "Zabawa w chowanego" Musso Guillaume, w której autor traci kontrolę nad stworzonymi przez siebie bohaterami. Może to skojarzenie zbyt odległe, ale "zaświeciło". :)

[tie-break]

@Berenika97Dziękuję za piękną interpretację. :)