Echo ciszy...

[Whisper of loves rain]

W czterech ścianach płonie strach,
Cisza krzyczy, serce drga.
Na stole zimny chleb i łzy,
A w oczach dziecka — koniec gry.

 

Zagubiony w cieniu win,
Własny gniew pożera dni.
Chciałem tylko być kimś znów,
A zostałem echem krzywd i słów.

 

Zasłaniasz blizny — wstyd i żal,
Mówisz „nic się nie stało”, jak co dnia.
Ale nocą słyszysz płacz,
To twoje serce woła: „dość już masz!”.

 

Roztrzaskane lustro wciąż,
Pokazuje twarz bez słów i rąk.
Czy przebaczenie ma jeszcze sens,
Gdy każdy krzyk to nowy grzech?

 

Nie bij, nie krzycz, nie niszcz snów,
Niech miłość wreszcie przerwie ból.
Z popiołów wstań i zacznij żyć,
Bo w każdym z nas jest światło i krzyk.
Niech echo ciszy woła nas,
By nikt nie płakał jeszcze raz...

 

 

 

p.s.

Tekst jako piosenkę można posłuchać tutaj 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Berenika97]

@Whisper of loves rain

Dotykasz tu przemocy domowej, ale robisz to z perspektywą, która wykracza poza prosty podział na ofiarę i sprawcę. Pokazujesz spiralę bólu, która się przenosi, powtarza. "Zagubiony w cieniu win , Własny gniew pożera dni" - to głos kogoś, kto być może sam doświadczył przemocy i teraz ją odtwarza, co nie usprawiedliwia, ale humanizuje. Niestety.

[Whisper of loves rain]

@Berenika97 Bardzo dziękuję za tak głęboką i trafną analizę. Cieszę się, że udało się Pani dostrzec te niuanse i złożoność tematu, na której mi zależało. Pani interpretacja doskonale oddaje intencje utworu.