Spacer

[leo]

Wielkości było co rusz,

ot figur, włości

zapomniałem, mówiwszy głosem chrapliwym

ile znaczy wielkość ponad czyn

jak słowem było, tak i dalej tkwi

 

Tylekroć ile ulic się przemierzy i zachodów ujrzy

mienią się one, barwami rozmazane

brzmią nad wyraz niesamowicie, rozerwane od tła

zdobią swoje pokrycie

I wie to każdy co CI powie,

powidok zdobi oko człeka

Tyle wrażeń co sentyment liści tamtych

Od dawna porwanych przez wiatr

 

Można mówić, że utęsknienie jest zabójcze

mierzy się w górę, rwie naturę

A to czekać jest najgorzej

w doli mierzyć krok, rozgrzewać oddechem zmarznięte dłonie

licząc na zarazem nieuchronne i przy tym tak znajome

 

Jak wspomniałem, wielkości było co rusz

jako jedna z nich widnieje nabytek

od zawsze tak chętnych śpiewów;

Śpiewów pagórków

Obitych flagą z marzeń, pragnień i opowiadań

Pod płachtą, nadal znaleźć można jedność

Szukającą nas jak my jej

Taka to zabawa w nietuzinkowego chowanego

 

W taki sposób słyszy bezkres, wołania

ewidentnie nam wtórując

Widzę to i Ja

A gdy przyjdzie okazja

To tam nastanie wielmożny zieleni rząd

Może za dzień,

albo też i dwa

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.