Najdalej mi

[Ewelina]

 

rozkołysana nad ranem odchodzę

w zapruszone środowisko mojej melancholii,  

jak z papieru rozdartego powstaje -

codziennie na nowo, 

od świtu do nocy rozpycham łokcie- 

ledwie zauważalna, 

a wciąż nieunikniona, 

do ciebie...

o krok się oddalam, 

byle jak,

byle gdzie, 

 

i wciąż najdalej mi do ciebie 

 

 

Edytowane 18 godzin temu przez Ewelina (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Ewelina po co to:)

[Nata_Kruk]

@Ewelina... Koleżanka snuje smutne treści, czuć w nich tęsknotę, zagubienie i..

poszukiwanie... może samej siebie, byle jak, byle gdzie... trafnie to określiłaś i wciąż

za daleko od.. niego (?)

Życzę uśmiechu, pomimo...

 

Edytowane 17 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Nata_Kruk

Możliwe, że takie usposobienie. Podobno nie ma przestrzeni dla pocieszenia.

[Ewelina]

@violetta najpewniej po nic :) 

@Nata_Kruk możliwe, że to smutne myśli snują mnie, choć wbrew pozorom, bez żadnej krzywdy. 

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Berenika97]

@Ewelina

Paradoks bliskości - im bardziej się starasz, im bardziej "rozpychasz łokcie", próbując zaistnieć, być zauważalną – tym większy dystans emocjonalny, egzystencjalny. Nie do przebycia.

Wiersz o samotności we dwoje. Lub o niemożności dotarcia do drugiego człowieka mimo całej bliskości.

[Ewelina]

@Berenika97 tak, w tym temacie krążyłam, pisząc ten wiersz. Dramat samotności...

Dziękuję Ci serdecznie za komentarz i pozdrawiam słonecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[viola arvensis]

@Ewelina niezwykle ujmujący wiersz o takiej świadomej izolacji, wybieraniu siebie i jej- kochanej samotności. 

Pięknie Ci to wyszło.

[Ewelina]

@viola arvensis dziękuję serdecznie. Czasem coś mi się uda napisać. 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.