Boże szelmów... pobłogosław króla cz.8

[Simon Tracy]

Pieśń szubieniczna Orlona.

Bo czym byłaby

porządna ballada łotrzykowska

bez pieśni zgubienia

dla głównego bohatera.

 

Wiwaty i sprośne epitety poniosły się znów po wygłodniałym, widoku porządnej egzekucji tłumie zebranych.

 

 

Tak oto umiera wielki człek, który się pracą ani porządnym prowadzeniem nigdy nie zhańbił. Któremu tak wiele talentów i sztuk możnaby przypisać.

On jak król, spał na łożu, złożonym z chętnych, gorących ciał murew uciesznych i krasnych i złotych talarów którymi dziewki swe upadłe obsypywał, równie obficie co wulgaryzmami na ich lenistwo i kobiece dąsy.

 

 

Jego język jak miecz, ciął skostniałe zasady i moralność ludzi wszelkich stanów. Walczył z wyzyskiem biednych. Króla miał za rzyć z uszami, szlachtę za pijawki bezduszne a kler jawił mu się jako plaga najgorsza. Jako jad, który jątrzy jedynie, najgłębsze rany społeczeństwa rynsztoku i brudu.

Bogiem mu była tylko jego fantazja i polot do kłopotów i zbrodni najpodlejszych.

 

 

A grzechy były jak trofea, którymi przechwalał się w dusznym dymie świec łojowych u szynkwasów, zapadłych zajazdów i karczm dla półswiatkowej elity. Jego bratem zwać się mógł banita lub alfons a nie urzędnik królewski. A czy miłował? Miłował sztukę, wino i picze niewieście, jak tylko mógł najwierniej i najgoręcej. Takim był wyklętym dzieckiem placów targowych i bram kupieckich.

W najpodlejszych cieniach gzymsów burdeli, jego honor i duma ukryte.

Teraz wyciągnięte na świat ten niesprawiedliwy i wielki.

Na szafot przez los przewrotny sprowadzone i w zadek blady i chuderlawy boleśnie uderzone.

 

 

Orlonie de Villargent,

tańcz mój luby szelmo.

Toć Twoje wesele szubienicy.

Na nim jest panią drewniana kobieta. Rzucisz się jej ochoczo w ramiona a ona pozbawi Cię grzesznego ciała i ostawi zimnego szkieleta.

 

Dalej do tańca,

szelmy, bladzie i suki wszelkie!

Na stryczku wesołe pląsy!

Dalej śmierci moja miła!

Do tańca aż do zdechu!

Do skręcenia sobie karku!