Wanda

[MIROSŁAW C.]

 

 

Wando

a kiedy światło 

twoich oczu jak łuczywo

w ciemnej wiślanej toni

zgasło

 

gwiazdozbiory

przybrały kształt 

polnego kwiatu

legendy

kruszą kamienie

kawałek po kawałku

 

od skinienia losów

piorunową strzałą

niczym ziarno

rzucone w bruzdy

spulchnionej ziemi

wypuszczamy korzenie

 

dąb i lipa

na zawsze razem

splecione

 

niech płoną wici

na szczycie 

wapiennej skały

 

 

 

 

(Lifting 2025)

[Migrena]

@MIROSŁAW C.

Mirku.

bardzo mi się Twój wiersz podoba !!!

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - mi też się podoba - 

                                                 Pzdr.

[KOBIETA]

@MIROSŁAW C.

 

„ w ciemnej wiślanej toni” śniąc legendarny sen :) 

 

Mi również :) się podoba :) 

[tie-break]

@MIROSŁAW C. Przepięknie rozwijasz dalej legendę, zatrzymujesz się nad nią z wnikliwością, próbujesz wyjść swoją poezją poza opowiedzianą po prostu historię. Bardzo lubię tego rodzaju wiersze, bo rzucają nowe światło na konteksty, które niby wszyscy dobrze znamy, a jednak okazuje się, że nie do końca :)

W każdym z nas trwają dawne legendy, w naszych krwiobiegach płynie przeszłość, odtwarza się w nas, by żyć.

[Nata_Kruk]

@MIROSŁAW C... bardzo subtelnie o odejściu Wandy. 'Liryczniejszesz' z wiersza na wiersz...