zwiewne chwile

[Wiesław J.K.]

zwiewne chwile

przysiadła dusza na kamieniu

w ciszy bolesnym westchnieniu

patrząc na daty upamiętnienia

czas powitania i odchodzenia

i na pogodę co się zmienia

z wiatrem unosząc wspomnienia

w zadumie zostawiając spojrzenie 

 zgasła niedopalona świeczka 

 

1 Listopad 2025

 

 

Wiersz poświęcam Wszystkim tym co są już po tamtej stronie światłości!

[Migrena]

@Wiesław J.K.

piękny wiersz napisałeś Wiesławie !

[Robert Witold Gorzkowski]

@Wiesław J.K. za Migreną. I tak sobie myślę że większość opublikowanych teraz wierszy niesie nam zadumę i wspiera.

[Annna2]

@Wiesław J.K. piękny bardzo.

Byłam u Mamy. Czasem się zastanawiam, czy wie

[Konrad Koper]

@Wiesław J.K. Dobry !!

[Sylvia]

Piękny, pełen melancholii.

pozdrawiam

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena Dziękuję Jacku! Temat intrygujący, wiemy, lecz nie wiemy. ;)

@Robert Witold Gorzkowski To prawda Robercie, mamy właśnie taki czas zadumy. Dziękuję!

@Annna2 Dziekuje Annno! Tak, to jest warte zastanowienia.

 

Dziękuję Konradzie!

@Sylvia Dziekuje Sylvio i również pozdrawiam. 

@Wiesław J.K. ---> @beta_b i @Tectosmith Dziekuje!

 

Edytowane 55 minut temu przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Wiesław J.K.

To wiersz cichy jak listopadowy oddech — taki, który nie próbuje olśnić, ale przysiada razem z czytelnikiem w zadumie.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Dziekuje! Twój komentarz to wiersz sam w sobie. 

[Tectosmith]

@Wiesław J.K. Jest w tym tekście spokojna zaduma i dobre wyczucie nastroju miejsca. 
Pozdrawiam serdecznie.