Drut

[Migrena]

 

 

Nie wiem, dlaczego.

Byłem wierny - pachniałem twoimi rękami,
znałem każdy cień twojego głosu.

W lesie pachniało wolnością.
Myślałem: pójdziemy dalej.
Ty się odwróciłeś.

Drut zasyczał złośliwie - jak wąż.
Zostałem sam.
Pod drzewem, które nie zna imion.

Wyczułem twój ślad w wietrze -
jeszcze jeden oddech,
jeszcze jeden cud, który nie przyszedł.

Świat odsunął się ode mnie
jak woda od kamienia,
który przestał być potrzebny rzece.

Patrzyłem,
jak słońce kładzie się na mchu
i odpływa - w ciemność nocy.

Nie rozumiałem,
czemu ziemia jest taka zimna,
czemu nie wołasz mnie już po imieniu.

Jakby wszystkie liście
straciły sens drżenia,
a wiatr zapomniał, że istnieje powietrze.

Kiedy noc przyszła,
słuchałem własnego serca -
biło jak kij w blaszanym wiadrze.

A we mnie rosła cisza -
jak w drzewie,
które uczy się oddychać w ciemności.

Cicho.
Coraz ciszej.
Cisza ciemnieje.

A potem wszystko się rozpłynęło:
mój głos,
mój zapach,
mój świat.

Tylko drzewo zostało.
I cisza.
Echo ludzkiego kroku -
ostatnie, co kochałem.

 

 

 

[Annna2]

@Migrena  nie wiem, może to idealistycznie zabrzmi, może trudno i niemożliwie.

Czasami trzeba pozwolić komuś odejść. Bo takie jest życie.

I być wdzięcznym ( mieć w pamięci to, co było) za wspólny czas,

i jednocześnie dać pewność, że w razie czego, pomocy, dobrego słowa-

będzie się tuż obok. 

Albo można poświęcić, dać komuś życie- podarować cząstkę siebie

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena wiersz twój to elegia która wzrusza i łagodnie przeprowadza przez dramat wydarzony. I to wołanie w ciszę a słyszenie tylko bicie swojego serca, aż do rozpłynięcia, aż do realnego świadka ponurej chwili i kołyszącego miłością echa oddalającego się w ludzkim kroku.

[huzarc]

@Migrena

To poruszający wiersz o miłości absolutnej, czyli takiej, która nie stawia warunków, nie negocjuje, nie rozumie zdrady, tylko trwa. Mówi głosem istoty, dla której człowiek jest całym światem. I właśnie dlatego tak mocno boli moment porzucenia.  Nie złość, lecz niezrozumienie.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Czytam i milknę. Bo są wiersze, po których nic już nie trzeba mówić. Ten pachnie utratą,

ale i miłością, która nie zdążyła się pożegnać.

[viola arvensis]

@Migrena „Przez całe życie próbował być dobrym człowiekiem. Próbował wiele razy, ale nie wychodziło mu. W końcu był tylko człowiekiem. Nie był psem”

(Charles M. Schulz)

Tylko tyle rzec można. Wiersz ściska za gardło.