Nieudana lekcja czytania poezji

[tie-break]

Wszystko było gotowe

na wieczór. Obok laptopa

i szklanki po herbacie leżał

tomik Urszuli Kozioł

z zaznaczonym zakładką wierszem

o slalomie

- biała księga śniegu

w twardych okładkach startu i mety.*

 

W sporcie jest mnóstwo liryki:

liryka uporu,

i uciekania ze znanych miejsc

ku przestrzeni niezadeptanej,

niewyśmianej jeszcze

w komedii pomyłek.

 

Pomyślał - niech słowa

znów będą dla ciebie otuliną

na nadchodzącą bezgwiezdność;

niech myśl o granicy między dłońmi a chmurami

prowadzi wśród ostrych zakosów

poza ciało, które nigdy nie zechce spokornieć.

 

Przez ten slalom

chciał się przedrzeć do obiecanego światła,

zaczerpnąć go w każdy dystych.

 

Lecz w momencie, gdy właśnie otwierał

książkę i usta

okazało się nagle,

 

że to nie był on,

a możliwe, że go wcale nie było.

 

*U. Kozioł, Slalom

[Berenika97]

@tie-break Cały wiersz buduje konkretną sytuację, konkretną osobę – a potem nagle wymyka się pewność. „To nie był on, a możliwe, że go wcale nie było". To jak rozpad tożsamości w momencie, gdy miała się narodzić – w akcie pisania.

Ciekawe! 

[huzarc]

@tie-break

To bardzo piękny, mądry i cicho wzruszający wiersz.

Czytając go, ma się wrażenie, jakbyśmy zaglądali komuś do chwili przed rozpoczęciem życia od nowa.