Dłoń

[infelia]

Bywa miękka, czuła, ciepła i przyjazna.
Umie też chlasnąć z liścia – prask!
Jak ma to w zwyczaju rozeźlona.
Pazurkami przyozdobiona ostrymi,

 

A na nich kwiatuszki i serduszka,
Chętnie policzek zadrapie do krwi.
A jak za nos chwyci – nie puści, wytarga.
Zawiera w sobie mapę żywota;

 

W każdym zgięciu los przepowiada,
Szczęście lub zgubę – bywa garścią,
Co nie umie zatrzymać piasku,
Ani wody, ani ulatujących chwil.

 

Czasami pachnie ziemią, mydłem i cebulą,
Nosi w zmarszczkach ślad obieranych kartofli.
Zna wagę garnka i ciężar torby z zakupami,
Odnajduje klucz na ślepo do zamka.

 

Jest narzędziem, które nie zna zmęczenia,
Tylko ruch – szorowanie, głaskanie, składanie.
Potrafi być pięścią, co łupnie w stół,
Umie uchwycić kielnię i igłę najcieńszą.

 

Złapie za pędzel, młot i smyczek,
Miewa odciski i ślady farby z budowy.
Wyrzeźbi w glinie, zagra na fortepianie.
Można ją podać, służąc pomocą lub ucałować

 

Z poszanowaniem i wdziękiem.
Wiesz co, moje wszechstronne dłonisko,
Lekko już kościste, żylaste, spracowane,
Przybijmy sobie piątkę na zgodę – plask!

 

[Migrena]

@infelia

to jest bardzo dobry wiersz.

 

i piszę to swoją dłonią (via klawiatura samsunga).

 

oryginalny.

 

[infelia]

@Migrena No to przybijamy piątkę... lecz nie w samsunga.

[huzarc]

@infelia

Bardzo dobry, ciepły, mądry tekst. A mądry przez wdzięk autoironii:)

[infelia]

@huzarc Taki był zamiar.

[Gosława]

Super jest ten wiersz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[infelia]

@Gosława Zapraszam po więcej wrażeń.