Jarzębina

[aniat.]

Stoi przy drodze czarodziejka ognista,

czerwona skorusza.

Szepcząc wietrzne zaklęcia, wyciąga ramiona,

koralem porusza.

 

Kusi owocami, łapiąc w dłonie ptaki, jarzębina czerwona.

I w słońcu ostatnim przejrzy się, jak w lustrze,

taka piękna ona.

 

Rubinowe usta przytuli do wędrowca,

co przechodzi drogą.

Ten zakochany w jej ogniu się ogrzeje,

oddając duszę młodą

[Adler]

@aniat.kilka dni temu pomyślałem , że jarzębina przy domu pięknie będzie jesienią komponować z magnolią i hortencjami. 

Ciekawy wiersz 

[violetta]

Ogrzewa wiersz:)

[viola arvensis]

@aniat. wyjątkowo ładnie i każdy wędrowiec niewątpliwie się zachwyci.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wiesław J.K.]

@aniat. Hołd dla jarzębiny i dlaczego nie! Jarzębina, a zwłaszcza jarzębina czerwona zawsze będzie mi się kojarzyć ze znanym polskim filmem wojennym: "Jarzebina czerwona" z Andrzejem Kopiczynskim w roli głównej. Pozdrawiam. 

 

[huzarc]

@aniat.

To wiersz o urodzie przyrody. Liryczny obraz mitu. W jesiennym nastroju baśni szepta w zmysłowy sposób, z klasyczną personifikacją jarzębiny jako kobiety. Definiując wszystko co w niej pociągające, a więc uwodzicielskie, magiczne, tajemnicze, a zarazem niebezpieczne mocą ognia, który w sobie nosi. Ognia, który ogrzewa ale obraca w popiół.

[aniat.]

@Adler Dziękuję. Jarzębina w ogrodzie zawsze pięknie wygląda.

@huzarc Świetnie odczytałeś ten wiersz. Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.