Nie mów mi

[Leszczym]

 

Nie mów mi że ten jeden wers

miał nie nastąpić

że nawet w słowach jakże okrągłych

bywam nieumiejętny

nie mów że to nie wiersz

i nie mów że jeśli wiersz

to co najwyżej zupełnie jesienny prawie zimowy

więc zmęczony i zrezygnowany i szary

jeszcze opiszę co nie do opisania

jeszcze gram i wygram i nagram i rozegram

ale tylko gdy będzie ktoś coś do wygrania

nie mów mi że trwam tylko

bo w to niepozorne trwanie

wkładam wszystkie moje siły

a nawet więcej bo wielobarwne intencje

nie mów mi nie zmykaj nie zamykaj nie mknij

albowiem ucieczka jest od zawsze

jedynym moim wymiernym przestępstwem

jedynym chcianym przeze mnie szaleństwem

grzechem co go kiedyś rozsadzą rozsądzaniem

powiedz tylko i zapewnij ze dopiero kiedyś

tak zrobią, bo zawsze tak robią, że uczynią a jakże, ale

że dopiero za jakąś dużą liczbę pełnych zaciekawienia sezonów.

 

Warszawa – Stegny, 21.10.2025r.

 

 

 

[Witalisa]

@Leszczym – ale mniej uciekasz w zawijasy słowne, fajnie.

[Migrena]

@Leszczym

 

Michał.

 

Twój wiersz to bardzo mocne osobiste wyznanie.

 

 jest tutaj  poruszający dialog z krytykiem (wewnętrznym lub zewnętrznym).

 

gorliwa  obrona prawa swojego istnienia i twórczości do bycia czymś więcej niż tylko "jesiennym i szarym przemijaniem".

 

Świetny tekst !!!

 

[Alicja_Wysocka]

@Leszczym Jak Ty się fajnie zaplątujesz w słowa, mógłbyś takie teksty umieszczać na kartkach pocztowych, kiedyś takie były, możliwe, że jeszcze są w Empik - ach. 

Czasem robisz to tak cudownie bezradnie, jakbyś rozbrajał wszechświat :)