Sen

[truesirex]

 

Spocząłem na trupów stosie,

rozmyślałem, że może tej nocy

spokój w końcu z duszą spętam.

Oczy zamknąłem i rozpadłem się,

a wrota percepcji zostały rozwarte.

 

I nagle -

uczucie dziwnie znajome

ciało moje opanowało.

Wieżę ujrzałem -

starą, zaryczaną.

Ktoś był tu ze mną,

z głęboko błękitnymi,

dziecięcymi oczami.

 

Ruszyłem po szczeblach

z kości dusz, zmęczony.

Były tam sploty mięsa

i dymne, anielskie relikwie.

 

A na szczycie -

kobieta w czerni,

marzyła o słońcu,

biedna, ledwo

trzy kielichy smoły trzymała.

I tym swoim złamanym głosem

powiedziała:

 

„Przez szczelinę spójrz -

prawdę ujrzysz.”

 

A ja ujrzałem

życie najpiękniejsze

w swojej pierwotnej postaci,

zieleń natchnioną moją pustką.

 

Ale i bez faktu,

który największą pleśń

w rozłamie duszy zostawił,

i bez tych kaplic,

pełnych nieludzkiej mgły,

zredagowanych przez

samego szatana.

 

[huzarc]

@truesirex

To wiersz ciemny, ekspresyjny, mocno symboliczny, balansujący na granicy doświadczenia mistycznego i koszmaru.

Czuć w nim napięcie między ciałem a duszą, życiem a śmiercią, poznaniem a szaleństwem.