Alfabet po Tobie

[Migrena]

 

 

Urodziliśmy się z alfabetu -
z trzasku liter, z iskier rozżarzonych w płucach.
Twoje imię płynęło jak rzeka,
moje - jak kamień w jej nurcie,
niewzruszony, a jednak drżący od wody.

Spotkaliśmy się w zdaniu,
które miało znaczyć wiecznosć,
a znaczyło tylko chwilę.
Jedno słowo - źle nacięta struna -
pękło między nami,
i cisza zaczęła mówić za nas.

Nasze rozmowy stały się ruinami kościołów,
gdzie zamiast psalmów
słychać było tylko gruz,
spadające głoski,
popiół zgłosek, które kiedyś były światłem.

Byłaś dla mnie językiem bez gramatyki,
wierszem, który sam się pisał na skórze.
A ja - kaleki tłumacz własnego serca -
zamieniłem cię w echo.
A echo nie kocha.
Echo powtarza.

Widziałem, jak twoje oczy zamykają się
jak księga rzucona w ogień,
jak odchodzisz, niosąc w dłoniach
pęknięte sylaby,
jakby były kośćmi ptaków.

I zostałem -
ze słownikiem pełnym ciszy,
ze zdaniem urwanym jak ścięta głowa,
z językiem, który nie zna już twojego smaku.

Miłość, powiadasz?
Miłość to dzikie zwierzę z papieru,
które umiera, gdy pomylisz literę.

A ja pomyliłem wszystkie.

 

 

[huzarc]

@Migrena

To znakomity wiersz o miłości, która umiera w języku. Piękny, intelektualny i bolesny zarazem, jakby nadpalone, wyrwane stronicę z obwolut, zmieszały się ze sobą, w ruinie biblioteki, stanowiącej dawniej potężny gmach uczucia. Słowa stają się tu ciałem, które krwawi.

 

[Annna2]

@Migrena poetycko bardzo  i pięknie.

Napisałam wcześniej u Ciebie pył ma przeszłość, bo zostają nasze wspomnienia i miłość.

Bo przeszłość miała też imię.

Teraz trochę metafizycznie i za I Kantem- który stwierdził, że obserwowane na niebie mgławice,

mogą być pyłem z którego powstają gwiazdy i planety.

 

Tu pył  też nie umiera- u Ciebie, nie jest echem, rezonuje miłością przekraczając wszelkie granice.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena A ja myślę, że to, co napisane zostaje dłużej niż to, co powiedziane.

A błędy? Można wrócić i poprawić. Powodzenia :)