Pomiędzy nami…

[KOBIETA]

 

 

 

 

W oczekiwaniu 

rozbijam niepewność na drobinki 

unoszą się w kurzu, lśnią.

 

Zagubiona 

układam domki z wyobrażeń 

przestronne pokoje 

z komina biały dym 

ostre kontury czy rozmyta kreska.?

 

Rozdarta 

milczę chcąc powiedzieć 

nieodnalezione słowa 

pozostaną gdzieś na zawsze

 

pomiędzy nami, rozpłomienienie czy wygaszenie.?

 

 

[Migrena]

@KOBIETA

 

Twój wiersz to  prawdziwa literacka perła, która od pierwszej frazy otuliła mnie  niezwykłym ciepłem i magnetyczną szczerością !

 

jest to utwór misternie utkany z emocjonalnych niuansów, gdzie każde słowo jest starannie wyważone, tworząc głęboki i poruszający obraz wewnętrznego rozdarcia.

 

jestem zachwycony :)

 

 

[Berenika97]

@KOBIETA

Napisałaś wiersz o niepewności, która sama jest niepewna. :)

"Rozbijam niepewność na drobinki , unoszą się w kurzu, lśnią" - to jest piękny obraz. Niepewność nie jako ciężar, ale jako coś delikatnego. To wiersz bardzo subtelny, nieprzegadany, z przestrzenią między słowami, która oddycha. Świetny!

 

 

[KOBIETA]

@Migrena

 

Dziękuję;) Ach ten Twój zachwyt;)))) 

pozdrawiam :)

@Berenika97

 

Niepewna niepewność:) podoba mi się:) kwintesencja ;) 

 

Dziękuję, pozdrawiam serdecznie:)

[Roma]

Bardzo podoba mi się wstawienie ".?" na końcu tych dwóch wersów.

Wiersz bardzo wzruszający, w takiej zwykłej ludzkiej szczerości niezwykły.