Miłość w błękicie

[Migrena]

Wieczór.
Morze oddycha nami.
Każda fala – jakby znała rytm naszych serc,
jakby słuchała ich szeptu pod skórą świata.

Ona – w świetle zachodu,
z włosami rozsypanymi jak płomień na wodzie.
Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam.
W nich odnajduję dom, i sens,
i wszystkie zapomniane imiona miłości.

Dotykam jej dłoni –
i nagle wiem, że czas nie istnieje.
Tylko ciepło.
Tylko ten drżący błękit,
w którym wszystko, co było i będzie,
tańczy jak światło w jej źrenicach.

Jej oddech – sól i obietnica.
Jej uśmiech – miękki przypływ,
który rozbija się o moje milczenie.
Nie mówimy nic.
Bo słowa są zbyt kruche,
żeby udźwignąć to, co płonie między nami.

Morze przytula nas swoim bezkresem,
jakby chciało nas zachować w sobie –
w kropli, w fali, w szumie,
w każdej cząstce swojego bezsennego istnienia.

A kiedy jej wargi dotykają moich,
świat przestaje być światem.
Jest tylko ciepło.
Jest tylko ona.
I ta niewidzialna nić,
która łączy nasze dusze w jedno tchnienie,
jak dwa płomienie, które nie gasną,
bo nie wiedzą, gdzie kończy się jedno,
a zaczyna drugie.

Morze słucha –
cicho, wiernie, z rozświetloną głębią.
A my trwamy w jego oddechu,
choć wiemy, że każdy szum to ostrze,
które czeka, by to ciepło odciąć od nas,
i zostawić tylko sól,
i tylko pianę.

A my trwamy, stworzeni na nowo,
jakby Bóg przypomniał sobie o miłości
i nazwał ją nami.

Ale morze, co nas słyszy, zapomina z każdym przypływem –
a gdy odpływa,
odtwarza nas w szumie i fali,
w tym, co jest początkiem i końcem,
w soli miłości,
co smakuje jak łzy Boga.

[huzarc]

@Migrena

To bardzo dobry i dojrzały wiersz. Olśniewa pełnością światła, ciszy i duchowej intensywności. Prezentuje sobą wyraz  miłości totalnej, mistycznej i zmysłowej zarazem, wpisanej w kosmiczny rytm wszechświata i przez to brzmi jak modlitwa o jedność dwóch istot w obliczu nieskończoności. Pozdrawiam.

[Berenika97]

@Migrena Twój wiersz - to przeżycie, w które zapraszasz. Czyta się go wstrzymując oddech, jakby pod wodą, w tej samej głębi, którą opisujesz. Morze jest trzecim bohaterem, świadomym, żywym bytem. "Morze oddycha nami" – już pierwsze zdanie pokazuje tę niezwykłą relację. Ono słucha, zna rytm serc, przytula, ale też "zapomina z każdym przypływem". Jest jednocześnie kolebką i grobem tej miłości – siłą, która ją otula i siłą, która grozi jej unicestwieniem ("każdy szum to ostrze"). To nadaje wierszowi ogromną głębię. Budujesz nastrój wszystkimi zmysłami: wzrokiem "światło zachodu",dotykiem "jej wargi dotykają moich", smakiem i zapachem "sól miłości, co smakuje jak łzy Boga" no i słuchem "szept serc". Piękne i niebanalne metafory miłosne, moje ulubione to: "Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam" , "Jej uśmiech – miękki przypływ, który rozbija się o moje milczenie". Pięknie balansujesz między skrajnościami - wiecznością chwili i jej nieuchronną kruchością. "Czas nie istnieje" i "jakby Bóg przypomniał sobie o miłości i nazwał ją nami" - z jednej strony. A z drugiej czuć podskórny niepokój. Morze, które jest świadkiem, jest też symbolem cykliczności i zapomnienia. Fale przychodzą i odchodzą. Ta chwila, choć boska, jest zanurzona w nietrwałym świecie. Ostatnia strofa - piękna – morze "zapomina", a miłość smakuje "jak łzy Boga", co sugeruje zarówno jej świętość, jak i wpisany w nią ból. I jak mam podsumować? Skoro brak już słów. Przepiękny! :)

[violetta]

Mrugająca bajeczka:) Bóg sobie nie przypomina o miłości, cały czas bez końca jest nią.