Miłość w błękicie

[Migrena]

Wieczór.
Morze oddycha nami.
Każda fala – jakby znała rytm naszych serc,
jakby słuchała ich szeptu pod skórą świata.

Ona – w świetle zachodu,
z włosami rozsypanymi jak płomień na wodzie.
Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam.
W nich odnajduję dom, i sens,
i wszystkie zapomniane imiona miłości.

Dotykam jej dłoni –
i nagle wiem, że czas nie istnieje.
Tylko ciepło.
Tylko ten drżący błękit,
w którym wszystko, co było i będzie,
tańczy jak światło w jej źrenicach.

Jej oddech – sól i obietnica.
Jej uśmiech – miękki przypływ,
który rozbija się o moje milczenie.
Nie mówimy nic.
Bo słowa są zbyt kruche,
żeby udźwignąć to, co płonie między nami.

Morze przytula nas swoim bezkresem,
jakby chciało nas zachować w sobie –
w kropli, w fali, w szumie,
w każdej cząstce swojego bezsennego istnienia.

A kiedy jej wargi dotykają moich,
świat przestaje być światem.
Jest tylko ciepło.
Jest tylko ona.
I ta niewidzialna nić,
która łączy nasze dusze w jedno tchnienie,
jak dwa płomienie, które nie gasną,
bo nie wiedzą, gdzie kończy się jedno,
a zaczyna drugie.

Morze słucha –
cicho, wiernie, z rozświetloną głębią.
A my trwamy w jego oddechu,
choć wiemy, że każdy szum to ostrze,
które czeka, by to ciepło odciąć od nas,
i zostawić tylko sól,
i tylko pianę.

A my trwamy, stworzeni na nowo,
jakby Bóg przypomniał sobie o miłości
i nazwał ją nami.

Ale morze, co nas słyszy, zapomina z każdym przypływem –
a gdy odpływa,
odtwarza nas w szumie i fali,
w tym, co jest początkiem i końcem,
w soli miłości,
co smakuje jak łzy Boga.

[huzarc]

@Migrena

To bardzo dobry i dojrzały wiersz. Olśniewa pełnością światła, ciszy i duchowej intensywności. Prezentuje sobą wyraz  miłości totalnej, mistycznej i zmysłowej zarazem, wpisanej w kosmiczny rytm wszechświata i przez to brzmi jak modlitwa o jedność dwóch istot w obliczu nieskończoności. Pozdrawiam.

[Berenika97]

@Migrena Twój wiersz - to przeżycie, w które zapraszasz. Czyta się go wstrzymując oddech, jakby pod wodą, w tej samej głębi, którą opisujesz. Morze jest trzecim bohaterem, świadomym, żywym bytem. "Morze oddycha nami" – już pierwsze zdanie pokazuje tę niezwykłą relację. Ono słucha, zna rytm serc, przytula, ale też "zapomina z każdym przypływem". Jest jednocześnie kolebką i grobem tej miłości – siłą, która ją otula i siłą, która grozi jej unicestwieniem ("każdy szum to ostrze"). To nadaje wierszowi ogromną głębię. Budujesz nastrój wszystkimi zmysłami: wzrokiem "światło zachodu",dotykiem "jej wargi dotykają moich", smakiem i zapachem "sól miłości, co smakuje jak łzy Boga" no i słuchem "szept serc". Piękne i niebanalne metafory miłosne, moje ulubione to: "Jej oczy, dwa brzegi ciszy, gdzie wracam" , "Jej uśmiech – miękki przypływ, który rozbija się o moje milczenie". Pięknie balansujesz między skrajnościami - wiecznością chwili i jej nieuchronną kruchością. "Czas nie istnieje" i "jakby Bóg przypomniał sobie o miłości i nazwał ją nami" - z jednej strony. A z drugiej czuć podskórny niepokój. Morze, które jest świadkiem, jest też symbolem cykliczności i zapomnienia. Fale przychodzą i odchodzą. Ta chwila, choć boska, jest zanurzona w nietrwałym świecie. Ostatnia strofa - piękna – morze "zapomina", a miłość smakuje "jak łzy Boga", co sugeruje zarówno jej świętość, jak i wpisany w nią ból. I jak mam podsumować? Skoro brak już słów. Przepiękny! :)

[violetta]

Mrugająca bajeczka:) Bóg sobie nie przypomina o miłości, cały czas bez końca jest nią. 

[viola arvensis]

@Migrena bardzo romantycznie i zmysłowo. Miłość o jakiej można a nawet trzeba marzyć :)

Fajnie, że znalazła swoje miejsce w Twoim utworze. 

Powinnam przestać czytać takie wiersze w pracy , bo zaczynam lewitować.... ;) 

@violetta pięknie napisałaś o Bogu  :)

 

Tutaj jednak :

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jest jedno małe, niepozorne a jakże ważne słowo "jakby" - a to zmienia postać rzeczy. To swoista przenośnia, którą trzeba zrozumieć. 

 

 

[violetta]

@viola arvensis cieszę się, że się rozumiemy:)

[Migrena]

 

@huzarc

dziękuję Kolego,  za jak zwykle interesujący komentarz !

 

 

@Berenika97

przepiękne są Twoje komentarze :)

 

zdarza się, że pisząc wiersz nie wszystko w nim ogarniam.

 

ale przychodzisz Ty.....i otwierasz mi szerzej oczy.

 

Twoje zdolności analizy poetyckiej są niezwykłe.

 

i co najważniejsze fantastycznie czytasz między wersami, czyli otwierasz duszę wiersza.

 

Bereniko.

za wspaniały komentarz bardzo dziękuję:)

niech moc Wszechświata będzie z Tobą:)

 

 

 

 

 

Edytowane 15 Października przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@viola arvensis

dobre duszki  dzięki łasce mistycznej potrafią lewitować unosząc się ponad przeciętny świat ziemski.

 

są piękne, mądre, subtelne, delikatne i wrażliwe.

 

to o Tobie Violu :)

 

 

[viola arvensis]

@Migrena o jejej...

Czuję sie zasypana kompletnie komplementami, aż mi sie zrobiło gorąco

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Nie wiem kiedyż się z tych komplementow odkopię, żeby znow polatać  

 

Dziekujeee

[Migrena]

@viola arvensis

 

dawno temu był sobie zespół Czerwono-czarni.

śpiewali tak :

"Przyjdzie kiedyś taki dzień

Gdy za Tobą pójdę jak cień..."

 

przepraszam, że sie odważyłem ale tak mnie naszło szaleństwo :)

 

(w domu były stare płyty winylowe - to słuchałem).

[viola arvensis]

@Migrena prawdziwe szaleństwo to iść za duchem jak cień

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Podobno z płyt winylowych jest super odbiór, nieporównywalny z żadnym współczesnym sprzętem. Czy to prawda?

Nigdy nie miałam okazji posłuchać.

[KOBIETA]

@Migrena

 

 

 

Niezwykle obrazowa i plastyczna opowieść o niebieskości.

Błękitna laguna, błękitny tygrys i niebieskie migdały ;)

Miłość zatrzymana w kropli „bezsennego istnienia”, 

w ciszy wieczoru, w fali przypływu, w smaku soli. 

Niewidzialna nić, która łączy …zagubiona gdzieś w nieskończoności. 

Jesteśmy miłością, jesteśmy wszechświatem:) 

 

Przepięknie napisany tekst.! światłem i czystym błękitem :) 

[Migrena]

@viola arvensis

jakość - nie najlepsza.

klimat - niesamowity.

 

te płyty były w domu rodziców.

 

zabrała je siostra.

 

ale pamiętam te piosenki.

i te trzaski :)

wirujące czarne krązki :)

 

a dzisiaj - gin z tonikiem, smartfon, super muzyczka, zapalona świeca :)

 

każdy czas ma swój świat :)

 

 

 

@KOBIETA

 

chyba znam tego niebieskiego tygrysa :)

 

dziękuję za piękne słowa :)

 

piękne słowa od POETKI :)

 

super, że jesteś :)

 

płyń ponad chmury.

 

do gwiazd.

 

do swojego pięknego świata :)

 

i zabierz ze sobą niebieskiego tygrysa :)

 

bo już go oswoiłaś przecież :)

 

dziękuję pięknie :)

 

 

[viola arvensis]

@Migrena ale myślę, że szkoda, że juz sie takich płyt nie słucha... A moze można kupić gdzieś ( muszę poszperać)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to miły klimat jak najbardziej. Tylko jeszcze ze cygara tam brakuje

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oby tylko to był świat, przez który nie będzie nam sie chciało trochę umrzeć ...

Edytowane 15 Października przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@viola arvensis

 

"i tu się z Panią zgadzam".

 

bo ten duszek piękny......:))))))

ziemski przecież a cały jest światłem :)

 

[viola arvensis]

@Migrena cos mi się zdaje, ze jak jeszcze trochę z Toba pogadam, to jutro się obudzę w aureoli

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W sumie fajnie tylko nie wiem co w pracy te diablęta powiedzą

[Migrena]

@viola arvensis

 

"diablęta" - super !!!

 

te diablęta muszą w końcu zrozumieć, że jesteś istotą nieziemską :)

 

że to Ty jesteś dla nich światłem co ciemność rozrywa :)

 

noszenie na rękach, kwiaty, uśmiechy, komplementy - to od jutra ich diabelski obowiązek :)

 

i przyjemność :)

[viola arvensis]

@Migrena nawet nie wiesz jak mnie rozbawiłeś wieczorową porą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Będę sobie czytac Twoje słowa, na poprawę humoru

[Migrena]

@viola arvensis

 

 a ja chcę śnić o Tobie :)

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena Bez miłości nie ma nadziei i odwrotnie.  "Łzy Boga" człowieka znane są każdemu kto czytał lub słuchał tak zwanego słowa bożego czyli Biblii. 

 

"Jezus Chrystus płakał, żałując nad Jerozolimą, która odrzuciła jego przesłanie, oraz nad śmiercią swojego przyjaciela, Łazarza. Płakał również w Ogrodzie Getsemani w noc przed ukrzyżowaniem, w modlitwie do Boga Ojca.

Sytuacje, gdy Jezus płakał

Nad Jerozolimą: 

Jezus opłakiwał miasto, ponieważ wiedział, że nie przyjęło ono jego nauczania i czeka je zniszczenie. czytamy w Ewangelii według świętego Łukasza.

Na pogrzebie Łazarza: 

Kiedy dowiedział się, że Łazarz, jego przyjaciel, umarł, Jezus zapłakał. To wydarzenie ukazuje ludzką stronę Jezusa i dowodzi, że był on zdolny do ludzkich emocji.

W Ogrodzie Getsemani: 

W noc przed ukrzyżowaniem, Jezus modlił się do Boga, prosząc, by został ocalony od cierpienia. W tym czasie "zwrócił się do swego Ojca w modlitwie, a w Jego ciele panował lęk i rozpacz, a wreszcie płakał z głębi serca".

Ważne uwagi

Zgodnie z chrześcijańską tradycją, Jezus płakał, aby pokazać ludzkość i uczucia, które odczuwał w swoim życiu.

Jezus nauczał o miłości, współczuciu i przebaczeniu, ale również był świadkiem ludzkiego cierpienia i straty."