Pławność

[Florian Konrad]

 

pozwól, świecie, że cię zdefiniuję na własny
sposób, przechrzczę, przesteruję na swoją modłę,
ujmę we własne ramy, chropowatości, 
potraktuję eternitem zdartym ze spichrza, 
który zbudował mój dziadek.

 

zatem: myśli samobójcze. małpiątko ucieka
przed lwicą, a inne osłaniają je krzykiem.
destrukcyjniactwo: jedna oblizuje się marząc
o szpiku w niedojedzonych kościach.

 

utrzymywanie się na powierzchni. niestety,
przez całe lata jedynie z powodu (winy?)
instynktu samozachowawczego. 

dziury w łajbie zaklajstrowane woskiem, 
a nie żadna hardość i charakter 
niczym oporopowrotnik.
 
a potem: miłość. pojedynkowanie się z samym sobą 
na igły magnetyczne. bezustanna chęć 
podążania we właściwym kierunku.  

 

głęboki oddech. ratowanie się przed dryfem, 
płytkimi zakotwiczeniami w dnach: 
płynie, proszku. granie na nosie naiwniakom
wierzącym w skrzynie pełne złota uśpione
w ładowniach zatopionych transportowców.

miękkość mchu wyrosłego między
szarymi falami eternitu, zapałka rzucona 
w kierunku nadciągającej pirackiej armady. 

 

zwęglające się galeony z drzewa tekowego. 
rozdygotane serce małpki,
której udało się umknąć przed pazurami.
 

Edytowane 4 godziny temu przez Florian Konrad (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@Florian Konrad

To wiersz o instynkcie trwania wbrew wszystkiemu, o biologicznej, a nie heroicznej stronie istnienia.

I choć wydaje się rozpaczliwy, w gruncie rzeczy jest afirmacją, gdyż pisanie definiuje świat, a więc stawia opór temu, co wzrasta przeciwko niemu.