Jesienny taniec

[degatoja]

Gdy za oknem pada deszcz,

piszę wiersze o zapachu jesieni.

 

Życie znów prosi do tańca,

a ja wciąż nie umiem tańczyć.

 

W tłumie tamtych ludzi

zawsze czułem się jak Stańczyk.

 

Dlatego teraz — ja i goździkowa kawa.

Uwielbiam ten klimat goryczy.

 

Nie muszę być miły,

siadam spokojnie

i spuszczam demony ze smyczy.

 

Zawsze lubiłem ten półmrok.

Wiosna rodzi kwiaty,

a ja czekam, aż umrą.

Edytowane 11 Października przez degatoja (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@degatoja Klimatycznie. Z goździkiem jeszcze nie piłam, muszę spróbować.

[tie-break]

Introwertycy tak mają. Nie każdy czuje się dobrze w krzykliwym otoczeniu, atakowany przez innych artyleryjskim ogniem bodźców. W ciszy można odzyskać znów niezbędny kontakt z samym sobą i kontrolę nad myślami. Korzenna kawa brzmi smakowicie, zwłaszcza jesienią, tylko szkoda, mimo wszystko, umierających kwiatów. Chociaż zdaję sobie sprawę, że jest to cena, którą trzeba zapłacić, jeśli chce się wybrać jesień - czas przemijania, zadumy, wyciszenia, cienia egzystencjalnego - za swoją drugą naturę.

Tak sobie jeszcze pomyślałam, że wiersz może mieć jeszcze swoje drugie dno - potrzeba samotności u Twojego peela każe mu niecierpliwie czekać na koniec każdej relacji (z innymi ludźmi), którzy go drażnią i wobec których musi udawać, że do nich pasuje.

[viola arvensis]

@degatoja no proszę, jak ciekawie i oryginalnie o jesiennym klimacie. Świetne!

@Alicja_Wysocka bardzo smaczna i zdrowa, polecam ;)

[degatoja]

@viola arvensis Dziękuje :)

[Berenika97]

@degatoja

Ciekawie oddajesz tę melancholijną samotność twórcy, który obserwuje życie z boku. Ten obraz Stańczyka wśród tańczących ludzi to mocny symbol — błazen, który jako jedyny widzi prawdę, ale nikt go nie słucha.

Goździkowa kawa i demony ze smyczy — świetne obrazy!

[degatoja]

W zasadzie nie zwróciłem na to uwagi, ale dziękuję. Moje bazgroły to przeważnie natchnienie chwili i wylew towarzyszących mi emocji.  :)