wykopki

[Gosława]

spójrz na starą leszczynę zaczyna gubić orzechy
wymykają się małe ziarenka niegdyś ciasno przywarłe
z impetem spadając wprost pod Anny stopy

po bruku niesie się stukot końskich kopyt
ciągnących wóz za wozem
tak niedawno jeszcze wyplatałaś kosze
ścinałaś witki młodych wierzb formując
ścisłe sploty
które niczym grzbiet kota sprawnie przeginały się pod naciskiem dłoni

na Zagórzu w Pańskim słychać gochnię
jak ryje ziemię odrzucając raz po raz wątłe skiby ziemi tak że baby w popłochu co nagłej zagarniają łupy
gdzieniegdzie trafi motyka na kamień
albo to raz metal zagrzmi roznosząc łoskot na pół pola

tylko dzieci z nieskrywaną radością przerzucają nać na kopczyk
już niebawem strawi ją żar w którym
spopielą resztki plonu

[huzarc]

@Gosława

To bardzo interesujący wiersz — kameralny, realistyczny, a zarazem przeniknięty cichym metafizycznym napięciem. Ten wiersz zauważa świat, nie opisuje go.

[Migrena]

@Gosława

Twój wiersz to małe arcydzieło realizmu.

Oddycha autentycznym rytmem wiejskiego życia.

 

Świetnie napisany :)

 

Co to jest gochnia ?

pług jakiś ?

 

 

 

Edytowane 22 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Simon Tracy]

Jestem absolutnie zakochany w klimacie Twojej poezji.

[Gosława]

@huzarc to prawda staram się jak nsjwierniej oddać klimat dawnej wsi 

Dziękuję bardzo za miły komentarz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Simon Tracy to bardzo miłe co napisałeś 

Dziękuję

[Arsis]

@Gosława jak zawsze, Reniu...

[Gosława]

@Migrena gochnia to rodzaj brony

takiej co to się po wykopkach jeszcze pozostałości ziemniaków wykopywało

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc to prawda staram się jak nsjwierniej oddać klimat dawnej wsi 

Dziękuję bardzo za miły komentarz @Simon Tracy to bardzo miłe co napisałeś 

Dziękuję

@Arsis cześć Włodziu łap uśmiech

[wierszyki]

Trafi motyka  na kamień ;)

Pogodnie, chłód tylko wieczorny i wczesny nad rankiem. 

Resztkę plonu się spopieli,

Samo zbiory.

Kiedyś dawniej byt dla wielu.

 

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

[Berenika97]

@Gosława

Twój wiersz ma w sobie coś głęboko nostalgicznego – jak fotografia, która zaciera się na krawędziach. Pięknie oddajesz to, jak czas działa na rzeczy i ludzi: leszczyna gubi orzechy tak, jak Anna traci siły, które kiedyś pozwalały jej wyplatać kosze ze sprawną lekkością.

Szczególnie poruszające jest to zestawienie – "niegdyś ciasno przywarłe" orzechy teraz "wymykają się", zupełnie jak życie wymyka się z rąk. A te "małe ziarenka" spadające "wprost pod Anny stopy" brzmią jak delikatne przypomnienie o upływającym czasie.

Nie idealizujesz tej wiejskiej rzeczywistości – są tu "baby w popłochu" chroniące swoje zbiory, łoskot metalu, żar, który wszystko pochłania. Jest surowo i prawdziwie.

Obraz dzieci ma w sobie coś pięknego – życie trwa, następne pokolenie przejmuje swoją rolę w odwiecznym cyklu.

Wiersz jest bardzo zmysłowy – słychać stukot kopyt, łoskot metalu, widać te ruchy plecionkarskie, czuć zapach ziemi. To sprawia, że cała scena żyje. Piękna poezja!

[Gosława]

@Berenika97 jejku wzruszyłam się 

Naprawdę 

Piękny komentarz 

Starałam się jak najwierniej odtworzyć ten klimat dawnej biednej wsi 

Chyba się udało

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję

@wierszyki najgorzej jak się ta siekiera z kamieniem polubią 

Wtedy iskry lecą