Pociąg do dna

[Toyer]

Jechaliśmy pociągiem kochając kierunek
miłości w obie strony dwóch ciał jednej duszy
oboje z bagażami ciążącej przeszłości
byliśmy zakochani razem dnia każdego

czasem pociąg przyspieszał prędkością oddechu
ciała grzał w zakochaniu dusze pieścił słodko
zawsze wracał torami dwoma imionami
słowa wypowiadane brzmiały zakochaniem

wykolejona miłość zostawiła zdjęcia
to jedyna pamiątka twarze uśmiechnięte
już razem nie ruszymy walizki zostały
pamięć zakochania do dna podróżuje

malutką ciuchcią jadę ze wspomnieniem wielkim
kiedyś podróż kochałem teraz chcę zapomnieć
że do pociągu wsiadłem jechałem z miłością
myląc życia perony do dna tory wpadły

[huzarc]

@Toyer

To melancholijny wiersz o przemijaniu miłości, z dobrze wyczutą symboliką podróży.

Każda emocja zostaje w im szczerze nazwana, wybrzmiała ujawniona.

[Marek.zak1]

Ten pociąg ma różne destynacje, w skrócie do nieba, dna i nie tylko  i przejeżdża przez różne okolice, zatrzymuje się, cofa, są przesiadki. 

Pozdrawiam

[tie-break]

@ToyerTak to jest, jak się nie odróżnia zakochania od miłości i myli jedno z drugim.

Sądzę, że ten szaleńczy entuzjazm, wrażenie jedności ciał i dusz, porównane do pędzącego pociągu, to właśnie zakochanie.

Miłość zaczyna się w momencie, gdy wysiadamy na stacji.

[Alicja_Wysocka]

@ToyerTwój wiersz boli prawdą i wspomnieniem.

Czuć, że to była podróż z miłością - taką, która zostaje w człowieku na zawsze. Może ona nie znika, tylko zmienia tor. A my zostajemy, słuchając jej echa w sobie.