Historia edycji

Gdzieś tam składasz skroń do snu na lodowej planecie,

a pomiędzy nami błyska gęsta galaktyka

i mgławicą obolałą tęsknotą dotyka

ust mych ogień, nim słowo skargi na nich wyplecie.

Iskrzy warkoczami plazmy sypiącej szkarłatem,

jak bryzgami wieczności po krawędziach ciężaru,

czasu załamanego wśród lotności bezmiaru

i w pyle nocy wiszącej za mym zaświatem.

Jego kres wyznacza czerń, milcząco otulona

pastelową nicością rozwierzganej przestrzeni.

W pęknięciu symetrii, odnogami promieni

pęczniejących drzazgami rozgwieżdżonego grona.

Tę bliskość odczuwa nabrzmiała źrenica,

zeszklona w głębi kształtem zmiennokształtnej oddali,

paletami wspomnienia, które zanim wypali —

znaki łodzi na czole i krwi na skórze lica.

I wpływasz we mnie światłem o ciemnej teksturze,

przychodząc niczym cień pod owalem powiek,

jak ptak, z jakiego rodzi się nowy człowiek

przed tablicą swego imienia wyrytą w chmurze.