bez ciągu dalszego

[Gosława]

Anna jest jak glina
śliska i niemiła w dotyku
ostatnio zaczęła przeciekać przez palce
jak ten los który sobie zagotowała

za oknem jesień
olchy pogubiły liście tak jak ty włosy
mówisz że siwieją
nie
to tylko babie lato skryło się w puklach
jedwabistych pasm

 

Edytowane 17 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Gosława

Glina -  kruchość istnienia i losu.

Jakże piękna i kojąca jest ta odmiana: widzieć w siwieniu nie stratę, lecz babie lato, czyli ulotne i jedwabiste piękno przemijania.

Świetny wiersz :)

[Gosława]

@Migrena bardzo dziękuję 

Tak wszystko się kiedyś kończy 

Nasze nie tylko życie ale też uczucia relacje i emocje są bardzo kruche 

 

[huzarc]

@Gosława Witam:)

Twój wiersz uwodził intensywnym, ale subtelnym zapisem  intymności. Jest jak rozmowa z kimś bliskim, może nawet jest próbą osłonięcia go przed własnym smutkiem…

Pozdrawiam:)

[Leo Krzyszczyk-Podlaś]

@Gosława podoba mi się, fajny. pozdrawiam

[wierszyki]

Czy warto - nie warto.

 

 

Kochać nie warto, lubić nie warto,
Znaleźć nie warto i zgubić nie warto.
Przysiąc nie warto, wierzyć nie warto,
Chodzić nie warto i leżeć nie warto.

Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,marian_kociniak,upic_sie_warto.html

 

 

 

Pzdr :-)

[Arsis]

@Gosława dawno cię nie było, Reniu... jak zwykle...

[Gosława]

@Arsis wcześniej mnie życie trzymało za rękę 

Może teraz będę częściej 

Łap uśmiech Włodziu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@wierszyki

Dziękuję za czytanie

@Leo Krzyszczyk-Podlaś również Pozdrawiam

@huzarc lepiej bym tego nie ujęła 

Miło że tekst zatrzymał 

Pozdrawiam serdecznie

[Berenika97]

@Gosława

To piękny wiersz o przemijaniu i akceptacji. Metafora Anny jako gliny jest niezwykła: coś, co kształtujemy własnymi rękami, ale co jednocześnie wymyka się kontroli, "przecieka przez palce". To bardzo ludzkie doświadczenie.

Szczególnie porusza mnie przejście od zewnętrznego obrazu (olchy, jesień) do intymnego gestu - tego mówienia o siwiejących włosach. Ta odpowiedź: "nie to tylko babie lato skryło się w puklach" to cudowne przemienienie straty w coś delikatnego, poetyckiego.

Jest w tym wierszu coś niedopowiedzianego, co sprawia, że wraca się do niego myślami. Ten "los który sobie zagotowała" - czy to wyrzut, czy po prostu konstatacja?