Rozedrgane

[Dekaos Dondi]

oślepione dobrocią

nie wiedziało czy tylko być

czy ciemność zapraszać

 

dla równowagi

bez szybowania do lepkich cząstek czasu

tylko jak one wolno śnić

  

dużo lecz za mało

by myśli uchronić do jasnego świtu

  

przez cienkie drgania przyszłości

cały las ogarnąć

  

przeszłością

pokochać go jeszcze bardziej

długimi chwilami tęsknoty i lęku

  

kropelkami rosy

namalować deszcz

[Annna2]

@Dekaos Dondi przeszłość determinuje teraz i przyszłość

kropelkami rosy

namalować deszcz- ładnie

[Jacek_Suchowicz]

nie chroń myśli od świtu jasnego

choć sen złudą czas zatrzymuje

przeszłość ciąży i tłamsi twe ego

kroplą rosy deszcz namalujesz?

[Dekaos Dondi]

@Annna2–Dzięki–Zapewne determinuje. Aczkolwiek teraźniejszość, jest nieskończenie krótka.

gdyż to – koniec przeszłości i początek przyszłości–Pozdrawiam:)

*

@Jacek_Suchowicz–Dzięki–Ciekawe nawiązanie wierszowane. W sensie treści, też–Pozdrawiam:)

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Dekaos Dondi

Twój wiersz ma w sobie ciszę – tę, która pozwala myślom opadać jak rosa. Uderza mnie napięcie między byciem a nicością ("czy tylko być, czy ciemność zapraszać").

Pięknie balansujesz między dobrocią a ciemnością, między tym co "dużo lecz za mało", między przeszłością a przyszłością. Niepokój egzystencjalny, ale wyrażony bez krzyku – raczej szeptem, przez "cienkie drgania".