Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Jacek_Suchowicz

Słuchaj, dziewczyno, tej prostej prawdy,

co w wierszach męskich się objawia:

nie w kolorach tkwi twoja wartość prawdziwa,

lecz w tym, co serce w sobie skrywa.


Szminka może zwiększyć urok chwilowy,

tusz wydłużyć rzęs piękną linię.

Lecz gdy nadejdzie moment szczery,

prawda i tak na jaw wypłynie.


Lepiej być sobą od pierwszej chwili,

niż bać się rana bez makijażu.

Upiększaj się, gdy masz na to ochotę,

nie dla niego - lecz dla siebie.


A na randkę idź z uśmiechem szczerym,

to najpiękniejsza z ozdób wszystkich.

 

ps. A może wtedy jednak namiętnie?

Opublikowano (edytowane)

@Jacek_Suchowicz

 

Spod Twego pióra jak malowana

w dodatku lala, kolorem nęcisz

w blasku metafor i w oczach psoty

piórem wywijas, a niech się kręci

 

trochę szaleństwa, maślanych zmyśleń

ktoś Ci nasypał do czarnej kawy,

za dużo cukru - aż wpadły rzęsy

i zaczarował najpewniej magik

 

poeta jednak musi być giętki

musi nietrzeźwieć i nieprzytomnieć

kiedy układa coś w hocki klocki

lecz całym szczęściem, wierszyk - nie o mnie 


:) 

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Alicja_Wysocka

przecież wiadomo że nie o Tobie

i w dedykacji już to widać

już po raz trzeci ja podchodzę 

bo Ci odpowiedź miałem pisać

 

i co próbuje składać wersy

pióro mi pisze co innego

nie chce się słuchać nie raz pierwszy

i chce pokazać własne ego

 

najpierw mnie fraszką uraczyło

teraz tematem tym z sufitu

i jak mi tutaj mówią z boku

że spotykany czasem w życiu

 

zaczynam wątpić czy się uda

odpowiedź Tobie złożyć w wersach

bo na tematy jest posucha

a mnie nachodzą czasem z serca

:))))))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

więc już się nie martw niepotrzebnie

mnie też nie słucha własne pióro

kiedy tak siedzę wprost na ziemi

a ono jest już tuż pod chmurą 

 

i stamtąd bierze krople wody

na powrót spada ciepłym deszczem

a ja podstawiam duże beczki

i z tej deszczówki składam wiersze

 

:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc   dziękuję szanowny Kolego:)         @Marek.zak1   Marku.   pisałem tekst kilka dni temu gdy było biało i minus sześć:)   klimat:)))   dziękuję bardzo:)      
    • @tie-break   przede wszystkim przepraszam za wcześniejszy błąd w czasowniku - poprawił mi słownik w iPhonie. Dla mnie hasło „prawda w poezji” da się rozłożyć na trzy poziomy – trochę jak w nauce, tylko zamiast Wszechświata mamy ludzkie doświadczenie.   1. Realistycznie: zakładam, że coś jest na początku – realne przeżycie, sytuacja, stan psychiczny, konflikt. Coś, co istnieje poza tekstem i przed tekstem. 2. Epistemicznie: czytelnik ma dostęp tylko do modelu tego „czegoś”, czyli do wiersza. Wiersz jest zawsze przybliżeniem – mniej lub bardziej udaną próbą uchwycenia struktury tego stanu. 3. Informacyjnie: „prawdziwy” wiersz to taki, który przy możliwie małej ilości ozdobników przenosi jak najwięcej konkretu doświadczenia – ma mało szumu, dużo sensu. Zły wiersz to albo szczere przeżycie podane chaotycznie i banalnie, albo perfekcyjna forma, w której nie ma już żadnego własnego stanu, tylko martwa estetyzacja.   W tym sensie zgadzam się z Tobą: można mieć tekst „faktycznie przeżyty”, a jednocześnie artystycznie nieudany; można mieć utwór formalnie dopieszczony, a w środku pusty. Prawda w poezji nie siedzi ani wyłącznie w biografii, ani wyłącznie w sztuczkach formalnych, tylko w stopniu, w jakim wiersz staje się uczciwym i nośnym modelem doświadczenia – takim, który potrafi w czytelniku wywołać coś więcej niż tylko „ładne, cudo, arcydzieło”.
    • @M jak Malkontent Cała prawda o portalach randkowych. Ludziom nie chce się nawet spotkać na kawie, pogadać. Zamknięci w egocentrycznych bańkach nie mają najmniejszego zamiaru się wysilać, marnować swoich zasobów, aby zbudować jakąś relację. Bo po co? Nowomodna psychologia uczy, że nie należy nic z siebie nikomu dawać.  Zostaje AI. Coraz powszechniejsze stają się pseudozwiązki romantyczne z chatbotami. AI nie ma przecież potrzeb, wymagań, złych dni, oczekiwań. Emocji też nie ma, ale to nieistotne. Ma być przyjemnie, na wypasie, i dobrze dla ego. Trochę przewidywalna końcówka, za to podoba mi się realizm tej cyfrowej scenki.
    • Zgadzam się z poprzednikiem, piszesz, jak w transie i dajesz się unosić temu, o czym piszesz. Tutaj znowu fajnie wyszło, ale timing gorszy, bo u mnie plus osiem:). Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Forum funkcjonuje trochę jak księgarnia. Tam też do pewnych półek tematycznych nie podchodzisz, podobnie jak do autorów, bo twój czas i percepcja są ograniczone, podobnie jak zainteresowania. Moja żona czyta wyłącznie książki dokumentalne z dziedziny kryminalistyki. Jest to więc hierarchia osobista, niezwiązana z moją oceną. Co do komentarzy z reguły nie komentuję tekstów, których nie rozumiem, bardzo osobistych, religijnych, politycznych i autorów, którzy źle reagują na krytyczne uwagi. Czasem nie mam niczego ciekawego w komentarzu do napisania, czy zwyczajnie nie mam czasu i daje lajka.  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...