Atrybuty

[Marcin Sztelak]

Płacz nad rozlanym mlekiem
z łatwością można ukryć
przechylając kolejny kieliszek.

 

Byle do świtu lub zmierzchu,
z perspektywy fotela obojętne.
Panie nie jestem godzien,
ale skoro już jesteś, usiądź.

 

W końcu świat umiera na moich oczach,
chociaż bardziej pod powiekami.
Pieką od ciągłego puszczania oka
do szczupełej panienki z kosą.

 

Ostateczne rozwiązanie jest mi coraz bliższe,
więc drogi gościu dajmy spokój
dyskusją. I bez toastów,
są tak samo śmieszne jak epitafia.

 

To co najważniejsze jest jak zwykle
na wyciągnięcie ręki, jednak za daleko
o kilka milczeń.
 

[huzarc]

@Marcin Sztelak

 

Jak dla mnie gorzki i sugestywny flirt ze śmiercią i religijnymi kliszami, ale  wybrzmiewa świeżo. świetny wiersz, ironiczny, ale z głębią.

 

[Alicja_Wysocka]

@Marcin Sztelak Epitafium nie musi być nagrobkowe. To może być symboliczny koniec: zerwana więź, wypalona relacja, coś co się już nie podniesie. I właśnie dlatego milczenie staje się dramatyczne,

bo zamiast szczerej rozmowy (która mogłaby jeszcze ocalić bliskość), pozostaje cisza, a ta zamyka sprawę definitywnie.

Granica (kilku milczeń) nie jest wcale ogromna, tylko... trudna do przełamania.