Brud pod paznokciem

[P.Mgieł]

siedzę w tym barze
z piwem za dwa dolce
i dziwką, co pachnie jak spalony toast.
wszyscy tu czekają —
na koniec zmiany, na wygraną w totka,
na śmierć z klasą.
a klasa tu umarła w '87.

facet obok gada o swojej kobiecie,
że go zdradziła z pastorem.
pastor podobno ma lepsze auto,
i większe poczucie winy.
może też większego fiuta —
nie wiem, nie pytam.

w łazience śmierdzi krwią i wybielaczem,
jakby ktoś próbował zedrzeć z siebie czas paznokciem.

kiedy wracam do stolika,
kelnerka mówi mi, że wyglądam na zmęczonego.
mówię jej, że to nie zmęczenie,
to życie mnie przeżuło
i wypluło jak pestkę wiśni.

śmieje się.
ma ładne zęby jak na kogoś,
kto widział tyle, co ja.

wracam do domu,
pies szczeka, kot nie żyje,
a listonosz zostawił rachunek
za wodę, której nie mam
i światło, którego nie chcę.

odpalam papierosa,
patrzę w ścianę,
i myślę, że jutro
będzie dokładnie takie samo.
i to, kurwa, najlepsze,
na co mogę liczyć.

[Alicja_Wysocka]

@P.Mgieł Twój wiersz to brutalna szczerość. Uderzyło mnie to, że wszystko jest tu przeżute przez życie, bez złudzeń, bez retuszu.

Najbardziej poruszyła mnie metafora „przeżuło i wypluło jak pestkę wiśni”  taki obraz zostaje w pamięci

na długo. A puenta, że jutro będzie dokładnie takie samo.

Powiem Ci - z tego też trzeba się cieszyć… bo zawsze może być gorzej.

[Berenika97]

@P.MgiełŚwietny, mocny tekst, w którym widzę zmęczonego życiem człowieka. On już nie ma nic do stracenia. Zaskakujesz metaforami, idealnie trafionymi, np. "zedrzeć z siebie czas paznokciem". Wiersz o beznadziejności, ale jest też humor (facet, którego żona zdradza z pastorem). Finał bardzo mocny - beznadzieja jako pewnik! Powtórzę za Alicją - tekst emanuje szczerością.