Wieczór kawalerski ...

[Andrzej_Wojnowski]

Wieczór kawalerski, czyli jak wędzenie zamieniło się w ortopedię

 

Nic nie jest trwałe.

Na pewno nie żebra, nie obojczyk i - jak pokazuje życie - nie małżeństwo.

Moja przyjaciółka Hania może to potwierdzić. Miała męża, Jana. Już go nie ma.

Jak śpiewają Rosjanie: „paszoł k drugoj”.

Jego strata. Próżnia długo nie trwała - pojawił się Marcin. Gość w porządku, choć formalista.

 A jak formalista, to wiadomo - ślub.

A jak ślub, to i wieczór kawalerski.

 A jak wieczór kawalerski, to... ortopedia.

Ten wieczór zapamiętam na długo. I nie tylko dlatego, że karkówka była tak dobra, że można było ją opatentować jako broń masowego rażenia. Ale też dlatego, że od tamtej pory moje żebra grają na zmianę z obojczykiem koncert bólu, który zna tylko ten, kto próbował zasnąć z klatką piersiową w wersji origami.

Wieczór był połączony z wędzeniem - taki kulinarny multitasking.

Produkty miały trafić na stół weselny. Trafiły.

Ja natomiast trafiłem na SOR. Następnego dnia. Złamanych dziewięć żeber i obojczyk. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale też nikt nie ostrzegał, że będzie aż tak... dramatycznie.

Wszystko zaczęło się klasycznie: chłopaki ze wsi, kilka piw, rozmowy o sporcie, narzekania na politykę, grill, karkówka, steki, kiełbasa z nutą dymu i testosteronu.

Po kilku godzinach - piątka na pożegnanie.

Do domu miałem niedaleko, z górki. I właśnie ta górka okazała się zdradliwa.

 Spadł deszcz, droga śliska, a mój telemark wyglądał bardziej jak taniec godowy pingwina.

Padłem.

Usłyszałem chrobot żeber. Zakląłem.

Nie mogłem wstać - ból jakby Chuck Norris kopnął mnie w klatkę piersiową z orbity.

Wstałem, zrobiłem kilka kroków i… znów gleba.

 Kolejny chrobot. Tym razem obojczyk.

Ale o tym dowiedziałem się dopiero na SOR-ze. Proces wstawania przypominał narodziny żółwia z betonu, ale udało się.

Ból nieziemski, ale cóż to dla młodego mężczyzny 60+? Dałem radę. Do domu miałem 300 metrów. Zakomunikowałem żonie, że wszystko wyjaśnię rano, umyłem zęby i poszedłem spać.

Rano - konsternacja.

 Nie mogę wstać z łóżka.

 Po kilku godzinach prób, okraszonych przekleństwami i jękami godnymi opery, zrezygnowałem. Rodzina wezwała posiłki - czyli karetkę. Ratownicy po wstępnych oględzinach uznali, że kręgosłup jest cały, i pomogli mi usiąść, używając siły, której nie powstydziłby Hulk. Nie było to przyjemne, ale przetrwałem i nawet nie zawyłem z bólu. Jak już usiadłem, okazało się, że mogę też chodzić - czyli do karetki doszedłem sam, jak bohater filmu akcji klasy B.

Kilka godzin oczekiwania na swoją kolej. Indywidualny spacer do RTG, zdjęcie i potem zdziwienie personelu: siedem żeber z prawej, dwa z lewej, obojczyk z przemieszczeniem. Dostałem zakaz chodzenia, więc dalsze procedury już na wózku, pchanym przez pielęgniarza, który wyglądał jakby właśnie wrócił z maratonu.

W końcu wylądowałem na sali, gdzie leżało dziesięciu takich połamańców jak ja, czekających na decyzję, co dalej. Obok mnie turysta z Tajlandii z pęknięciem czaszki -pobity przez turystów z Chin. W pierwszym odruchu przeprosiłem go za Polaków, bo myślałem, że to nasi pokazali „gościnność”.

Tak zaczęła się moja rehabilitacyjna przygoda.

 A wieczór kawalerski?

 Cóż... niech będzie przestrogą dla wszystkich, którzy myślą, że po piwie z górki to tylko zjazd do domu.

 Czasem to zjazd do ortopedy.

[Marek.zak1]

Tyle złamań to rzadkość. Ja po czołowo - bocznym zderzeniu z ciągnikiem miałem tylko 4, a samochód był do kasacji:). Pozdrawiam. 

[Andrzej_Wojnowski]

@Marek.zak1   A mi się przytrafiło.  Nawet nie byłem zdziwiony. Powoli zaczynam opisywać wszystkie ciekawe epizody z mojego życia . Trochę tego jest. Dam to  kiedyś do druku. 

Jeden egzemplarz dla Ciebie. 

 

Pozdr. 

[Natuskaa]

No to sobie nie potańcowałeś.

Tak to jest z tymi górkami - wdrapać się ciężko, ale zejść z nich bywa jeszcze trudniej. 

 

Pozdrawiam :)