Historia edycji

6. Pokój Hellenów (narrator: ateński dyplomata)   1.   Pokój Hellenów — w kamieniu i na kolanach.   2.   Zwycięzca mówi. Pokonani piszą.   3.   Związek Helleński. Ładnie brzmi. Jak łańcuch.   4.   Głosy polis zgrzytają jak zaciśnięte zęby. Tak się rodzi jedność.   5.   Filip mówi o zemście na Persji. Ale to my jesteśmy jeńcami.   6.   Na wschód ruszymy, by nie patrzeć na północ.   7.   Wzywają bogów, którzy mają już dosyć naszych przysiąg.   8.   Może kiedyś znów będziemy wolni, by siebie zabijać.   cdn.

@Berenika97 Antropocentrycznie zakładasz, że człowiek ma moc zniszczenia świata przez samo tylko wygenerowanie energii zła. Mnie się wydaje, że my możemy zniszczyć sami siebie, może naszą planetę, ale Wszechświat na tym jakoś wybitnie nie ucierpi. Pomimo bardzo efektownego i mocnego obrazowania, które już widziałam na tym portalu u innego Autora (przypadek?), wiersz zostawia mnie z jakimś  niedosytem. To jest imho bardziej katastroficzna wizja, mająca zrobić efek wow!, lecz zmierzająca donikąd, niż jakaś konkretna, zakotwiczona w życiu refleksja z krwi i kości.  

@bazyl_prost posłuchaj sobie czegoś o Bogu:) ze snem poczekaj:)

@huzarc :)

@andrew Każdy człowiek nosi w sobie wieczność, jest nią. Jest jakimś jej okruchem, puzzlem. A z drugiej strony ona w nim się w żaden sposób nie zamyka, skoro mamy duszę, cząstkę Bożej nieskończoności.