Dobra pamięć (Królowa śniegu)

[wierszyki]

 

 

      A może czyśćcem jest nasza pamięć.

      Lekkie piekiełko im fundowane.

      Solidny pomnik piersi przygniata

      albo namiętność podgrzewa dawne.

 

      Uniesie nasion rozsianych wola,

      pejzaż czułości nieodgadnionej.

      Amarant rozstań — z tobą i zorza

      lub kryształ z ciszy, przesianej dla nas...

 

 

Świeca gromniczna.

W jej dniu się urodził.

Chwalił z nią Boga każdego roku.

 

W plandemię hersztynia,

bo tak jak matka z gór,

pomimo zakazów

dała się pomodlić.

 

Zamknęłam mu oczy. Ucałowałam.

— Odszedł spokojnie.

 

Wcześniej tak się bronił.

Nad rzeką mieszkał i w niej pływał dzieckiem.

Tam pstrągi srebrzyste, ze wsi chłopacy.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 5 godzin temu przez wierszyki
e (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@wierszyki

Twój wiersz dotyka bardzo głęboko –
pamięć, czułość, rozstanie.
Czyściec wspomnień bywa ciężarem,
ale i błogosławieństwem, które pozwala nam trwać.

Pięknie zamknęłaś to w słowach.

 

[Wiesław J.K.]

@wierszyki Piękne poetyckie pożegnanie! 

[Jacek_Suchowicz]

@wierszyki

piękne pożegnanie

 

czy nasza pamięć jest czyśćcem

jest lecz nie każdy rozumie

fakty przypomni nie wszystkie

koloryzuje jak umie

 

przykrości pozwala zapomnieć

przyjemność upiększy barwami

a my tylko bądźmy świadomi

przyjdzie czas gdy się spotkamy

 

pozdrawiam

[wierszyki]

Tak. Cieszę się, że chyba dało się zrozumieć.

 

To tak mniej więcej chyba powinno być:

 

Scena pierwsza:

 

Narrator:

 

A może czyśćcem jest nasza pamięć.

      Lekkie piekiełko im fundowane.

      Solidny pomnik piersi przygniata

      albo namiętność podgrzewa dawne.

 

 

Królowa Śniegu::

 

      Uniesie nasion rozsianych wola,

      pejzaż czułości nieodgadnionej.

      Amarant rozstań — z tobą i zorza

      lub kryształ z ciszy, przesianej dla nas...

 

 

 

Scena druga:

 

 

Narrator:

 

Świeca gromniczna.

W jej dniu się urodził.

Chwalił z nią Boga każdego roku.

 

W plandemię Hersztynia,

bo tak jak matka z gór,

pomimo zakazów

dała się pomodlić.

 

Gerda:

 

Zamknęłam mu oczy. Ucałowałam.

 

 

Hersztynia:

 

— Odszedł spokojnie.

 

Gerda:

 

Wcześniej tak się bronił.

 

 

Scena trzecia:

 

 

Nad rzeką mieszkał i w niej pływał dzieckiem.

Tam pstrągi srebrzyste, ze wsi chłopacy.

 

 

 

koniec :)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ładny komentarz. Dziękuję pięknie:)

 

Dziękuję :) Zawsze żegnam się w tych dniach roku. Pozdrawiam:)

 

@Nata_Kruk dziękuję :) 

Jeszcze trzeba by roxmowę z ptakami. Zapomniałam już. Czy to były kruki czy wrony. Pozdrawiam:)

Edytowane 10 minut temu przez wierszyki
. (wyświetl historię edycji)