ballada biblijna o mutancie

[Messalin_Nagietka]

w tym przed-prehistorycznym ogrodzie zwanym rajem
paprocie wprzód paproci jak gdyby tylko one same
na przestwór horyzontu aż po boskie wieczności
jak gdyby nie było żadnych innych odmian roślin
tubylcy - paprotniki - szkodniki z bożej łaski
i inne ruchliwe, fruwające, pływające wynalazki,
żyją w wielkiej symbiozie i jak bóg im nakazał
bądźcie sobie pospołu i macie mi się rozmnażać

pewnego ranka, kiedy wokół podnoszono ze snu oczy
ujrzano wpośród polany coś jakby na wpół z paproci
jakby to właśnie to, a nieco różniące się w wyglądzie
wreszcie sam bóg na cudo zerknął i w nieboskim osądzie
orzekł - mutant jak 'bone dyne', mutant, nic innego
dał zakaz jeść owoców z owego czegoś nie domniemanego
jeśli w ogóle to coś w coś obrodzi - o boskie prawo
jeśli tegoż owoce do czegokolwiek się przydadzą

nikt nie miał dotychczas kłopotów z uchwałami boga
ale jak takie coś się zjawiło - to padł strach i trwoga
kiedy to owo wydało owoce od siebie większe
jakże się dziwili wszyscy na zakazy przenajświętsze
nad zgromadzenie wszystkiego co się w raju znajdowało
wybrali dwoje, którym ulec pokusie najbardziej się chciało
a że nikt prócz węża nie liczył na wybrańców zęby w gębach
ruszyło troje ogryzać, wpadając przed bogiem jak do przerębla

tłumaczyli się każdy z osobna przed boskim majestatem
pierwszy człowiek płci męskiej nad swej wyższości utratę
powołał się na człowieka płci żeńskiej, na jego czyny
że to on mu podał ten owoc, a tenże, że z przyczyny
podsycania węża urwał owoc z owego 'ni zowąd'
nad bezmiary przestudiował bóg ich liczne słowo
orzekając wobec faktu pojawienia się mutanta w raju
wszyscy, nawet ci co niewinni zostaną wypędzeni z kraju

szli ci, co iść mogli, frunęli skrzydlaci, pływający - wodą,
siali roślinni, łodygi im korzeniami poszły ziemską wygodą,
a każdy niósł towarzysza - tegoż co nóg nie miał - pasożyta
i tak się towarzystwo całe wyniosło z boskiego raju i kwita
i nikt nie pomyślał by wziąć ze sobą mutanta, niecnotę
przez którego śmierć i choroby i życia bieg marnym polotem
a może gdyby ... lecz z gdybania jedne - pospolite nadzieje
które wiatr sieje, boga grzeje, a nas na szczęście olewa a nie leje