List którego nie umiem wysłać.

[Migrena]

 

 

Piszę, gdy noc jest tak czarna,
że słowa krwawią,
zanim je wypowiem,
a każda próba pisania wersów
to jak plucie krwią  w ogień,
który i tak mnie trawi od środka.

Mam język jak mięsień po walce --
sztywny, obolały,
pełen słów, które gniją zanim je wypowiem.
Ty jesteś solą w moim gardle,
a ja połykam cię codziennie,
nie mogąc się nasycić.


Nie kocham cię -- ja cię fermentuję.
Twoja skóra to winogrona,
które gniotę stopą w piwnicy,
gdzie powietrze jest lepkie i ciężkie.

Dotykam cię w ciemności,
az czuję w ustach
smak cierpkości i goryczy.
Fermentuję cię długo, aż pęknie beczka
i będę mógł cię wypić,
nawet jeśli smakujesz jak krew zmieszana z ziemią.

Kocham cię jak ziemia kocha korzeń --
brudno, bruzdami, bez światła.

Moje milczenie to nie spokój,
to skowyt przykuty łańcuchem do podniebienia.

Gdy śpisz --
ja się wgryzam zębami myśli w twoje imię,
aż mam usta pełne krwi i metafor.

Gdybyś była dźwiękiem --
byłabyś tym basem,
który rozrywa wnętrzności na koncertach końca świata.

Gdybyś była światłem --
byłabyś rozbłyskiem supernowej,
zanim wszystko znów staje się ciszą.

Nie jestem poetą.
Jestem ciałem,
które nie wie, jak przestać drżeć.
Zestaloną tęsknotą,
która chodzi po pokoju w twoich butach.

Moje serce nie bije --
ono wylizuje po tobie ranę,
codziennie od nowa, jak pies przywiązany do drzewa,
które kiedyś nazwałaś domem.

Kiedy patrzę w niebo,
nie szukam Boga --
szukam twojego oddechu,
tego, co zostawiłaś między gwiazdami, jakbyś chciała mnie oszukac,
że odeszłaś tylko trochę w bok.

Nie modlę się --
bo każde moje „amen” brzmi jak twoje imię połknięte razem z nożem.
Zamiast tego siedzę.
Milczę.
Gniotę się w sobie,
jak list, którego nie umiem wysłać,
bo wciąż pachnie twoim ciałem.

Miłość, którą mam,
to nie ptak, nie ćma, nie ogień.
To żelazna kula w gardle,
zardzewiała i ciężka,
a mimo to codziennie ją połykam,
żeby nie wybuchnąć tobą.

 

[Gosława]

Tak mi się z tą piosenką skojarzyło 

Jedną z moich ulubionych zresztą

 

[Migrena]

@Gosława też mi się spodobała :)

Obrazy z utworu i mój wiersz to zasadniczo dystopia egzystencjalna.

Niech to diabli wezmą.

[Roma]

Wiersz który dla kogoś znaczy wszystko. Musi. 

Piękny.

Edytowane 7 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Migrena

To wiersz, który przeczytałam z zapartym tchem i uczuciem ucisku w klatce piersiowej. Jest brutalnie szczery i pulsuje autentycznym, niemal fizycznym bólem.

"Nie kocham cię -- ja cię fermentuję" - to najoryginalniejsza metafora miłosnej obsesji, jaką czytałam. Zostawiasz bliznę i przypominasz, po co istnieje poezja.

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena Kocham cię jak ziemia kocha korzeń --
brudno, bruzdami, bez światła.

do szpiku kości wulgarnie, ekstra.

[Migrena]

 

@Roma

Oboje wiemy co to miłość i tęsknota. Dusza śpiewa.

Ciało milczy.

Dziękuję Roma.

Zagubieni....

Nie zostawiaj.....

 

 

@Berenika97

Bereniko.

Za Twoje słowa.....

Dziękuję przepięknie.

 

 

@Robert Witold Gorzkowski

Robercie.

Bardzo dziękuję.

Napiłbym się z Tobą tego niebieskiego jasia wędrowniczka.

Niech życie nas niesie.

 

Edytowane 5 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Migrena
Ten wiersz to miłosny obłęd zamknięty w wersach -surowy, cielesny, oblepiony emocją aż do bólu.  nie piszesz  piórem,  piszesz wnętrznością.

Tu nie ma delikatnych metafor ani szeptów - jest rwanie siebie na strzępy.

Gorycz przemielona z czułością, namiętność zaklęta w głód.

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena wczoraj miałem wstawiony implant i dwa tygodnie zero alkoholu i antybiotyk.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jak wystawiałem wiersze na beju była tam Maria ze Świebodzina i ona organizowała raz do roku w bibliotece czytanie poezji. Sporo osób przyjeżdżało z całej Polski. Były reklamy na mieście i każdy autor czytał wybrane swoje wiersze. Zatrzymywałem się w hotelu i degustowałem miejscowe wina a było co. Zwykle następnego dnia wyjeżdżałem późno aby wino wywietrzało potem obiadek i biblioteka. Miło wspominam te nasze wyjazdy. W większości znaliśmy się osobiście Na takich wyjazdach zazwyczaj było dwóch facetów i resztę kobitki. Byłem w trzech miejscach i wszystkie wyjazdy bardzo udane. Były też wyjazdy typu warsztaty gdzie pisało się wiersze na wybrany temat. No i przyszła pandemia i wszyscy się wystraszyli. Jà pojechałem do Malborka ale reszta odwołała przyjazdy. Trudno zwiedziłem zamek napisałem trzy wiersze i pojechałem do domu. Mieliśmy tam też Stowarzyszenie literackie nawet mam legitymację. Pandemia wszystko zabrała a potem padł portal. Więc tak się tułamy po różnych portalach ale duch pozostał. Pozdrawiam 

Edytowane 3 godziny temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Robert Witold Gorzkowski]

@Migrena zastanawiam się czy tu by się udała taka inicjatywa? Czy ktoś by przyjechał.

[Kwiatuszek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Uroniłam łzę... Mogę dać tylko jedno serduszko, a szkoda. Bez wątpienia ten wiersz jest wart wiele więcej. Pozdrawiam serdecznie:-)